Willemijn Blok uit 's-Gravenpolder, 9 jaar

‘Daar gaan we dan’ Luuk´s stem trilt een beetje. Josh en Luuk duwen de kano van de kant. Liza pakt de peddels. Ze naderen de overkant. ‘Naar links’. ‘Neeeeeeeeeeee dombo, je moet de oever aan de linkerkant houden dus dan moet je naar rechts’ verbeterd Liza Josh. ‘o ja’ ‘Liza, wil jij even uitrekenen hoeveel tijd we nog hebben?’ ‘Goed hoor.’ ‘Toen we weggingen toen hadden we nog 96 minuten, we zijn nu 13 minuten onderweg, dat betekent dat we nog 83 minuten hebben’ rekent Liza hardop uit. ‘ooooooo’ ‘He wat is dat voor geluid’ ‘Stil eens….. Ja daar is het weer’ ‘En daar een boot, er zit een man in’ ‘Wat moet dat hier?’ De kinderen geven geen antwoord. Als hij merkt dat hij niets verder komt gaat hij maar weg. Liza trilt en begint te snikken ‘Nu niet gaan janken’ sist Luuk. ‘Bel mister X dan’ Josh kijkt op zijn mobiel. ‘Hé de boot moet mogelijk uit het water.’ ‘Doen we dan toch, maar aan welke kant?’ antwoord Luuk. ‘dan bellen we mister X wel.’ ‘Het nummer staat al in mijn telefoon.’ tuut tuut, ‘Ja wat is er?’ bromt mister X. Josh antwoord: ‘er was hier net een man en die vroeg wat wij hier deden.’ ‘Hoe zag die man eruit?’ informeert mister X. ‘Grijs haar, rood met wit geruite pet, en zwarte sportkleding’ ‘John weer’ mister X zucht. ‘Ga aan de linkerkant aan wal.’ zegt hij dan. Dan verbreekt hij de verbinding. Josh en Luuk sturen de kano naar de wal. Josh heeft opeens niet zoveel praatjes meer. ‘Hup eruit, niet zoveel dromen Liza’ spoort Luuk aan. ‘Help eens even Luuk en Liza’ Ze trekken de boot aan wal. Even rusten ze. Liza haalt drie appels en pakjes appelsap uit haar tas. ‘Lekker’ zucht Josh. ‘Daar ben ik aan toe’ Ik ook’ zegt ook Luuk. Dan gaat Josh zijn telefoon. Josh kijkt op het scherm. Luuk kijkt mee. ‘Mister X’ zeggen ze tegelijk. Josh neemt op. ‘Ja? ‘De kust is veilig meld mister X, ga maar weer.’ De getikte tijd is 1757. ‘Succes’ Dan verbreekt hij de verbinding. ‘Dan gaan we maar weer.’ Ze duwen de kano in het water. Dit keer roeien Liza en Josh. Na 5 minuten zegt Josh ‘Wat kan jij roeien zeg.’ Liza lacht een beetje verlegen. ‘Moet ik weer?’ vraagt Luuk. ‘Graag’ zucht Josh. ‘Ik vraag me af hoelang jij het volhoud met die griet.’ ‘Uren’ schept Luuk op’ ‘oke, maar ik vraag me af of Liza dat ook wil en trouwens als het goed is zijn we geen uren meer aan het varen.’ ‘Dat klopt’ geeft Luuk toe. Na drie minuten zegt Luuk ‘ik geef je gelijk Josh.’ ‘Maar éérst heb ik nog pauze’ zegt Liza. ‘Oké dan.’ zucht Luuk ‘dan moet dat maar’ Liza en Josh ruilen van plaats. Gelijk varen ze al stukken zachter. ‘Ik dacht dat jongens zo goed konden roeien’ plaagt Liza. ‘Nu krijg je praatjes hè, net zat je nog te huilen’ kaatst Josh de bal terug. Ze varen nog een poos door. Luuk ziet het als eerst. Er komt een grijze rand aan de horizon. ‘ Land in zicht!’ schreeuwt hij als een echte matroos. ‘Nou zeg, mag het wat zachter?’ vraagt de altijd rustige Liza. ‘Goed juffrouw’ spot Luuk. Nu begint Liza ook te kijken. Warempel, nu ziet Liza het ook. ‘Nou zeg, je hebt gelijk’ zegt nu ook