10 werk,’ mopperde Ping. Ze zette een vinger als een klein klauwtje op het voorhoofd van Ai-Ming. ‘Gelukkig is het Wei niet,’ zei ze. Ai-Ming hoorde het geschuifel van de kleine voetjes van haar twee jaar oude broertje toen hij de kamer binnenkwam. ‘Ha, ben je daar, heerlijk joch,’ zei Ping. De glimlach bijna zonder tanden had meer weg van een grimas dan van een glimlach. Wei waggelde de kamer door en prikte met zijn vinger zijn zusje aan. ‘Boeh,’ zei hij, terwijl hij aan haar nachtjapon trok. ‘Niet doen,’ zei Ai-Ming zachtjes mopperend. Ze duwde zijn kleine handje opzij. ‘Blijf van hem af!’ zei Ping, en gaf Ai-Ming een klap. ‘Hij is nog maar een baby en je hebt niks over hem te zeggen.’ ‘Tantetje!’ hoorde ze een vrouw buiten roepen. Ping liep snel naar het raam en keek de smalle steeg tussen de huizen in. ‘Kom nou! Verse vis!’ ‘Hè, vervelend!’ uitte Ping haar dilemma. ‘Ik kan de baby niet alleen laten!’ Ze draaide zich om naar Ai-Ming, terwijl ze haar ogen half dichtkneep. ‘Jij kunt best op hem passen!’ beet ze het zieke kind toe. ‘Jij let op hem en je zorgt ervoor dat hij zich nergens aan bezeert, anders zwaait er wat, hoor!’ Ondertussen was Wei op de bank geklommen om uit het raam te kijken. Hij huilde nu omdat hij niet hoger kon komen. Ping pakte hem vast en gooide hem in bed bij Ai-Ming. Met haar gezicht vlak bij het kleine meisje siste ze: ‘En denk erom...!’ Ai-Ming zei niets. Maar Wei sprong meteen het bed uit. Op dat moment draaide Ping zich om en zag dat de jongen op de grond viel. ‘Ai-Ming!’ riep ze hard en schel. ‘Je moet hem niet laten vallen! Je moet voor hem zorgen!’
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==