MOEDER VOOR HET LEVEN
Moeder voor het leven Pro-life in gesprek met je kind Maaike Rosendal Charmaine van Maren DEN HERTOG – HOUTEN Vertaald door Marija Veldhoen-van Welie
Originally published in English in Canada under the title: A Mom’s Guide to raising Pro-Life Kids, by Maaike Rosendal & Charmaine Van Maren Copyright © 2024 by Canadian Centre for Bio-Ethical Reform Dutch edition © 2025 by Uitgeverij Den Hertog B.V. with permission of Christian Heritage Press. All rights reserved. Vertaling: Marija Veldhoen-van Welie ISBN 978 90 331 3343 5 Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij digitaal, elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of op enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.
5 Inhoud Woord vooraf 7 1. Waarom je kinderen pro-life opvoeden 9 belangrijk is 2. Door God gegeven instincten en woorden 29 3. In gesprek over abortus 49 4. Als kinderen tieners worden 67 5. Het verlies van kinderen tijdens de 105 zwangerschap 6. Omgaan met onvruchtbaarheid 127 7. Christen-zijn is hetzelfde als pro-life zijn 149 Dankwoord 167 Noten 171
7 Woord vooraf ‘En wij dan?’ ‘Hebben jullie ook informatie voor moeders?’ ‘Kan ik ook iets doen als ik thuis ben bij de kinderen?’ Dit soort vragen krijgen we regelmatig als we een presentatie hebben gegeven voor het Canadian Centre for Bio-Ethical Reform, de organisatie waarvoor we beiden werkzaam zijn.1 Door deze vragen gingen we op zoek naar zo’n boek – en toen we niets vonden, besloten we dat zelf te schrijven. Moeders zijn misschien wel de drijvende kracht achter de pro-life beweging. Dit boek is voor hen geschreven. Hun verzoek leidde tot het ontstaan van Moeder voor het leven. We hopen dat dit het boek is waar je naar op zoek was, en dat misschien zelfs je verwachtingen overtreft! En vaders dan? Vaders spelen een cruciale rol in hun gezinnen en in de strijd om onze cultuur. Gelukkig zijn er hulpmiddelen voor hen voorhanden. Maar meestal zijn het de moeders die thuis de toon zetten over onderwerpen die het leven aangaan. Ook brengen zij vaak meer tijd met de kinderen door. Daarom schrijven wij, als moeders, vóór moeders.
8 In dit boek staan veel persoonlijke ervaringen, waarvan er verschillende over onze eigen kinderen gaan. We hebben consequent in de ik-vorm geschreven om de tekst beter te laten lopen en waar nodig de privacy van onze kinderen te beschermen. Bij elkaar tellen onze gezinnen tien kinderen (op het moment dat dit boek verscheen). We hebben enkele van de gesprekken gedeeld die we met onze kinderen hebben gevoerd over de onderwerpen die in dit boek aan bod komen, zonder hen onnodig bij naam te noemen. We hopen dat het hierdoor herkenbaar is voor alle moeders. Veel leesplezier! Tillsonburg (Ontario, Canada), oktober 2024 Maaike Rosendal - Charmaine van Maren
9 hoofdstuk 1 Waarom je kinderen pro-life opvoeden belangrijk is Het wordt laat, je bent moe en je hebt de kinderen eindelijk in bed. Het was een lange dag; voordat je gaat slapen, check je nog even je e-mail. Een vriendin heeft je uitgenodigd voor een inzamelingsactie voor een tehuis voor onbedoeld zwangere vrouwen. Het klinkt goed, dus je neemt jezelf voor om in de agenda te kijken of je dan kunt. Je logt uit en gaat naar bed. Een paar weken later post je vriendin een foto van de bijeenkomst. Je beseft dat je het helemaal bent vergeten in de drukte van alledag. Waar blijft de tijd? Onder de foto staat een vraag: ‘Wat doe jij terwijl er baby’s sterven?’
10 Die vraag blijft hangen. Wat zou ik moeten doen? Natuurlijk moeten christenen iets doen als baby’s sterven. Toen je op de universiteit zat, kende je wat mensen die betrokken waren bij de pro-life club van de campus. Je kerk staat moeders bij die hulp kunnen gebruiken, en de zus van een vriendin werkt bij een politieke lobbygroep, maar dat lijkt allebei niet te passen bij jouw leven als moeder van jonge kinderen. Je vraagt je af wat je praktisch gezien kunt doen. Je ziet niet voor je hoe je je tussen het koken, de was doen, luiers verschonen en school door, ook nog om het lot van ongeboren kinderen kunt bekommeren. Misschien vraag je je zelfs af of dat op dit moment je verantwoordelijkheid wel is. De kans is groot dat je weleens hebt horen zeggen: het beste pro-life werk dat je kunt doen, is je kinderen grootbrengen. Volgens ons is dat waar, maar we voegen er nog iets aan toe: het beste pro-life werk dat je kunt doen, is je kinderen pro-life grootbrengen. Een Bijbelse opdracht om je kinderen pro-life groot te brengen Het is goed om te erkennen dat het leven verschillende seizoenen kent. Het is een groot verschil of je de ouder van een pasgeborene of van een tiener bent. De ouderrol is in deze verschillende fases totaal anders. De omstandigheden van elk gezin zijn uniek, maar we hebben gemeen dat we de eerste verdedigingslinie vormen als het gaat om het redden van levens van
11 abortus. Direct nadat het volk de Tien Geboden heeft ontvangen, leert Mozes hen: En deze woorden die ik u heden gebied, zullen in uw hart zijn. En gij zult ze uw kinderen inscherpen en daarvan spreken, als gij in uw huis zit en als gij op den weg gaat, en als gij nederligt en als gij opstaat. (Deuteronomium 6:6-7) Deze woorden maken duidelijk hoe zorgvuldig onderwijs eruitziet: in onze harten, in ons huis, ’s avonds, ’s ochtends en als we onderweg zijn. Het gebod ‘Gij zult niet doodslaan’ verbiedt het ombrengen van de onschuldige. Daarom gaan deze instructies ook op voor het onderwijzen van onze kinderen over ethische vraagstukken rondom het leven. De keuzes die we dagelijks maken, spreken boekdelen over wat we echt belangrijk vinden. Dat maakt Mozes duidelijk als hij de Israëlieten in Deuteronomium 30 aanspoort: Ik neem heden tegen ulieden tot getuigen den hemel en de aarde; het leven en den dood heb ik u voorgesteld, den zegen en den vloek. Kies dan het leven, opdat gij leeft, gij en uw zaad, Liefhebbende den HEERE, uw God, Zijner stem gehoorzaam zijnde, en Hem aanhangende, want Hij is uw Leven en de Lengte uwer dagen. (Deuteronomium 30:19-20)
12 Als pro-life moeders moet ons moederschap de keuze voor het leven weerspiegelen, zodat wij en onze kinderen, door Gods genade, zullen leven. Dat staat in contrast met de cultuur waarin onze kinderen opgroeien, en die een cultuur van de dood is. Als dat te scherp klinkt, bedenk dan dat het respect voor veel mensenlevens ontbreekt. In een cultuur van de dood beschermt de maatschappij niet alle mensen gelijk. Erger nog, de zwaksten en meest kwetsbaren wordt bescherming ontzegd. De duidelijkste en vreselijkste voorbeelden hiervan vormen natuurlijk abortus en euthanasie. In zijn brief ‘Het evangelie van het leven’ (Evangelium Vitae) schrijft Paus Johannes Paulus II: Wanneer men vanuit dit gezichtspunt naar de situatie kijkt, dan is het in zekere zin mogelijk om te spreken van een oorlog van de machtigen tegen de zwakken: een leven dat meer aanvaarding, liefde en zorg zou vragen wordt als nutteloos beschouwd of voor een ondraaglijke last gehouden, en wordt daarom hoe dan ook verworpen. Een mens die vanwege ziekte, handicap of enkel door zijn aanwezigheid de welvaart of levenswijze van hen die meer bevoordeeld zijn ter discussie stelt, wordt steeds vaker gezien als een vijand tegen wie men zich moet verweren of die uit de weg geruimd moet worden.2 Hoe hard we ook ons best doen om hen te beschermen,
13 of dat nu in christelijke gemeenschappen of thuis is, onze kinderen zullen onvermijdelijk geconfronteerd worden met deze realiteit. Een van mijn jongens vroeg mij pas met een verwarde uitdrukking op zijn gezicht: ‘Waarom vinden mensen het niet fijn als u een baby krijgt?’ Ik probeerde te achterhalen waar hij dat had gehoord. ‘Overal,’ antwoordde hij. ‘Als u zwanger bent, vragen mensen of dit de laatste is. En als de baby geboren is, zeggen ze “Zijn jullie er nu klaar mee?” Alsof het iets slechts is.’ Doorgaans ziet onze cultuur het hebben van veel kinderen niet als een geschenk. Onze kinderen voelen dat eerder aan dan we doorhebben, zelfs als ze gewoon met ons meegaan bij zoiets alledaags als het doen van boodschappen. Daar waar hun levens vanaf het begin zijn gekoesterd als een uniek geschenk van God, deelt de bredere cultuur die waarheid niet. Het menselijk leven, van het jongste tot het oudste, wordt steeds minder op waarde geschat. Als ouders hebben we de verantwoordelijkheid om in onze gezinnen een cultuur van leven vorm te geven. Want dit is het tegenovergestelde van een cultuur van dood: een cultuur die zich verheugt in het leven. Onze kinderen moeten ons diepe ontzag aanvoelen voor het kostbare geschenk van het leven dat aan onze zorg is toevertrouwd. In onze huizen moeten we respect voor het leven hebben en voeden. Wat houdt dat in? Kinderen horen in liefde op te groeien en te leren dat hun leven – en dat van ieder ander – van onschatbare
14 waarde is. We moeten de fundering van een krachtige waardering voor het leven leggen, zodat kinderen toegerust worden door jaren van een pro-life opvoeding. Na verloop van tijd leren we hen over de tegengestelde opvattingen van de cultuur om ons heen. Maar ze moeten opgroeien met respect voor het leven, waarbij ze langzaam maar zeker de vaardigheden ontwikkelen en hulpmiddelen ontdekken om de meest kwetsbare levens te verdedigen. We bidden dat ze hierdoor vast zullen houden aan de pro-life levensbeschouwing, wanneer ze geconfronteerd worden met een cultuur die vijandig tegenover het leven staat. Wat als pro-life ouders hun plicht verzuimen? Bij morele kwesties nemen kinderen meestal automatisch de gangbare culturele norm over als ze geen stevig alternatief hebben. Er is geen neutraal terrein. In de Verenigde Staten zullen ze in de felle cultuurstrijd worden getrokken over de vraag of abortus aanvaardbaar is. In Canada is het gangbare culturele geluid dat abortus iets goeds is. Ook in de Nederlandse samenleving en politiek wordt abortus gezien als iets waar vrouwen recht op hebben. We zouden graag geloven dat maar een paar mensen de keuze maken voor abortus, misschien als ‘een noodzakelijk kwaad’. Echter, miljoenen mensen zien abortus als een vrouwenrecht en zelfs als heel normale gezondheidszorg. Pro-choice ideologie is verankerd in alles om ons heen. Als je denkt dat dit een overdrijving is, sta dan eens stil bij het volgende.
15 De reguliere media in Canada en de Verenigde Staten noemen abortus consequent een vrouwenrecht; ze gebruiken terminologie die verhult wat abortus werkelijk inhoudt door het ongeboren kind te ontmenselijken. Aan voorbeelden geen gebrek. Tijdens de lockdowns in 2020 pleitten mediakanalen luidkeels voor de voortgang van abortus, terwijl talloze mensen in acute nood hun uiterste best moesten doen zorg te krijgen. In de Verenigde Staten en Nederland zijn sommige mediakanalen pro-life; in Canada vrijwel geen. Het overheersende geluid is pro-abortus. Degenen onder ons die namens de pro-life beweging interviews geven aan de media, hebben geleerd om niet op een accurate of evenwichtige weergave te rekenen. Zelfs het beste interview wordt aangevuld, bewerkt of in z’n geheel weggelaten om te voorkomen dat er een positief beeld van de pro-life kant van het verhaal ontstaat. Het volgen van reguliere media beïnvloedt onvermijdelijk ons denken en de geest van onze kinderen. Door wat ze niet vertellen en wat ze wel vertellen, door de verhalen waar ze verslag van doen, door de invalshoek van de artikelen, en door hun fundamentele, onderliggende veronderstelling dat abortus een mensenrecht is in plaats van de schending van een mensenrecht, proberen de meeste media onvermoeibaar ons wereldbeeld te vormen en knagen ze verraderlijk aan ons respect voor het leven. Diezelfde media informeren het grote publiek over de politiek. In het politieke domein kan iemand
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==