13 of dat nu in christelijke gemeenschappen of thuis is, onze kinderen zullen onvermijdelijk geconfronteerd worden met deze realiteit. Een van mijn jongens vroeg mij pas met een verwarde uitdrukking op zijn gezicht: ‘Waarom vinden mensen het niet fijn als u een baby krijgt?’ Ik probeerde te achterhalen waar hij dat had gehoord. ‘Overal,’ antwoordde hij. ‘Als u zwanger bent, vragen mensen of dit de laatste is. En als de baby geboren is, zeggen ze “Zijn jullie er nu klaar mee?” Alsof het iets slechts is.’ Doorgaans ziet onze cultuur het hebben van veel kinderen niet als een geschenk. Onze kinderen voelen dat eerder aan dan we doorhebben, zelfs als ze gewoon met ons meegaan bij zoiets alledaags als het doen van boodschappen. Daar waar hun levens vanaf het begin zijn gekoesterd als een uniek geschenk van God, deelt de bredere cultuur die waarheid niet. Het menselijk leven, van het jongste tot het oudste, wordt steeds minder op waarde geschat. Als ouders hebben we de verantwoordelijkheid om in onze gezinnen een cultuur van leven vorm te geven. Want dit is het tegenovergestelde van een cultuur van dood: een cultuur die zich verheugt in het leven. Onze kinderen moeten ons diepe ontzag aanvoelen voor het kostbare geschenk van het leven dat aan onze zorg is toevertrouwd. In onze huizen moeten we respect voor het leven hebben en voeden. Wat houdt dat in? Kinderen horen in liefde op te groeien en te leren dat hun leven – en dat van ieder ander – van onschatbare
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==