7 Simone Foekens Een nieuwe keus d DEN HERTOG - HOUTEN
8 Lezen is dromen met open ogen www.lezenisdromen.nl © 2025 Den Hertog B.V., Houten ISBN 978 90 331 3361 9 Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij digitaal, elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of op enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.
9 Hoofdstuk 1 ‘Wat is het hier saai,’ zegt Eva. ‘Saai?’ herhaalt Tamar verbaasd. ‘Ja,’ zegt Eva met nadruk. ‘Moet je kijken.’ Ze spreidt haar armen uit alsof ze de hele eettafel wil vastpakken en gooit daarbij bijna haar glas water om. ‘Iedereen is weg.’ ‘Nou, iedereen...’ zegt haar tweelingzusje Hanna. ‘Jij, ik, mama en Tamar zijn er nog. Dat is toch niet iedereen?’ ‘Nou ja, bijna iedereen. Moet je kijken hoeveel lege stoelen er nu zijn,’ moppert Eva. ‘Ik vind het helemaal niet leuk dat Micha en Michel samen met Lars op kamers zijn gaan wonen. Nu Lydia ook in Enschede studeert, eet ze heel vaak niet thuis. Opa is uit eten met een vriend en papa staat in de file. Dat is toch supersaai?’ Mama schept nog wat sla op en prikt een stukje tomaat aan haar vork. ‘We zijn nu inderdaad maar met z’n viertjes en dat zijn we niet gewend, maar ik vind het ook weleens gezellig zo. Jij niet?’ Vragend kijkt ze Eva aan. Die haalt haar schouders op. ‘Ik vind het leuk als iedereen er is en we met elkaar lachen en praten en zo.’ ‘Dat snap ik wel. Het is veel stiller aan tafel,’ zegt Tamar. Ze weet dat haar zusje van drukte houdt. Hanna is veel rustiger. Toch is de tweeling onafscheidelijk. ‘Precies,’ knikt Eva. ‘Ik vind het op zich wel gezellig, hoor. Het ligt niet aan jullie.’ ‘O, gelukkig,’ mompelt Hanna, terwijl ze dramatisch met haar ogen rolt. Daar moeten ze allemaal om lachen. Tamar bedenkt dat ze tegenwoordig bijna nooit meer met z’n allen aan tafel zitten, maar dat
10 met z’n viertjes eten ook bijna nooit voorkomt. Papa staat in de file, omdat er een ongeluk is gebeurd. Daar kan hij natuurlijk niets aan doen. Opa Visser woont sinds een poosje in een tiny house bij hen op het erf. Vaak eet hij ’s avonds met hen mee. In het begin kende opa nog niemand in Huislo, maar inmiddels maakt hij steeds meer vrienden. Lydia studeert nu in Enschede, net als hun oudste broer Micha en Michel, de vriend van Lydia, die een paar jaar bij hen in huis heeft gewoond. Michels moeder is overleden en Michel was niet welkom in het nieuwe gezin van zijn vader. Tamar neemt een grote hap gebakken aardappels. Eigenlijk heeft Eva wel een beetje gelijk. Nu Micha en Michel samen met Lars, de beste vriend van Micha, in Enschede wonen, is het soms haast te rustig in huis. Vrienden van Micha en Lars hadden hun studie afgerond en vroegen of zij hun studentenhuis wilden overnemen. Daar hoefden ze niet lang over na te denken. De verbinding tussen Huislo en Enschede is best goed en als je de tijd hebt, kun je het zelfs fietsen, maar ze waren het reizen toch behoorlijk zat. En, zoals mama zei, ze hebben er de leeftijd voor om uit huis te gaan. Jens, het broertje van Lars, zit bij haar in de klas. Hij komt nu bijna alleen nog maar aanwaaien als ze samen huiswerk maken. Meestal wiskunde, want Jens is daar een kei in en Tamar blijft het een lastig vak vinden. Voordat de jongens op kamers gingen, kwam hij vaak met Lars mee. Soms gingen Micha, Michel, Lars en Jens gamen, maar vaak sloten Lydia en zijzelf bij hen aan en zaten ze soms uren te praten over van alles en nog wat. Of ze gingen sjoelen. Dan deed de tweeling vaak mee. Papa, mama en opa speelden vaak ook een paar potjes mee. Ze hebben ook weleens verstoppertje in de tuin gedaan. ‘Dat moeten we vaker doen,’ denkt Tamar hardop. ‘Wat?’ vraagt Eva. Tamar kijkt haar verward aan.
11 ‘Je zei “Dat moeten we vaker doen”.’ ‘Zei ik dat echt hardop?’ vraagt Tamar ongelovig. Als mama en Hanna knikken, moet ze het wel geloven. ‘Ik dacht aan verstoppertje spelen in de tuin,’ lacht ze dan. ‘Hoe kom je dáár nou bij?’ roept Eva. ‘Door jou. Omdat jij zei dat je het leuker vindt als iedereen er is,’ legt Tamar uit. Eva schudt haar hoofd. ‘Dan snap ik het nog niet, maar dat geeft niet.’ Hanna houdt haar hoofd scheef en ze steekt luisterend haar vinger op. Ze horen het geluid van een auto. ‘Daar komt papa aan.’ Na het eten is het de beurt van Tamar om de vaatwasser in te pakken. Als ze daarmee klaar is, loopt ze naar buiten om nog even bij Juul en Bella te kijken, die dicht bij elkaar staan in de paardenwei. Juul is al heel oud voor een pony. Bella is wat jonger, maar ze is ziek geweest en nu niet meer sterk genoeg om lespaard te zijn op de manege. Daarom mag ze van haar oude dag genieten bij Tamar en Lydia in het paardenweitje. De pony en het paard zijn goede vriendjes geworden. Gelukkig maar, denkt Tamar, want Juul miste haar ponyvriendje Bonky heel erg. Zelf missen ze de oude pony ook. Daarom hebben ze de kleine stal ‘Bonky’s place’ genoemd. Het huisje van opa Visser noemden ze al het Vissershuisje, dus toen ze daar een naambord voor wilden maken, hoefden ze er niet lang over na te denken. Dat bleef gewoon het Vissershuisje. Tamar draait zich om naar het huis. Dat heeft ook een naam gekregen: Nostra Casa. Ons huis betekent dat. En dat is het ook! Eerst zijn ze er als gezin komen wonen: papa, mama, haar broer Micha, haar zus Lydia en haar tweelingzusjes Eva en Hanna. Juul en Bonky waren hier toen al. Later kwam Michel bij hen wonen en nog wat later opa Visser en daarna Bella. Tamar zucht. Eerst werd het hier alleen maar drukker, maar nu gaan er juist steeds meer dieren en mensen weg.
12 Lydia blijft vaak bij de jongens eten. Ze mist Michel natuurlijk heel erg. Zelf mist ze hen ook. Ze is weleens met Lydia mee geweest naar Enschede. Dat was echt leuk, maar toch anders dan toen de jongens nog thuis woonden. Bella duwt haar neus tegen haar arm. Tamar lacht, terwijl ze het paard tussen haar oren kriebelt. ‘Heb ik nu helemaal geen aandacht voor jou? Sorry, hoor. Opa zou zeggen dat ik veel te veel aan het prakkezeren was. Dag, Juultje, kom je ook even kijken?’ Tamar aait de paarden en ze bedenkt dat het alweer te vroeg donker wordt om na het eten nog even op Bella te kunnen rijden. Bella vindt het fijn en zo blijft ze een beetje in conditie. ‘Ik zal jullie water verversen en dan moet ik toch echt aan mijn huiswerk,’ zegt ze tegen Bella en Juul. Op haar kamer met het zonnig geel gestreepte behang bekijkt Tamar wat ze aan huiswerk hebben staan. Voor Nederlands moeten ze een boekverslag maken. Het gouden ei... ze weet al waar het boek over gaat en het lijkt haar een verschrikkelijk boek om te lezen. Ze houdt van lezen, heel veel zelfs, maar dan wel van boeken die uiteindelijk goed aflopen. Dit boek zou ze nooit zelf hebben uitgekozen. Omdat ze er ook een mondeling over krijgen, zal ze het wel móéten lezen. Ze ziet Van de Wetering er best voor aan om heel geniepige vragen te stellen. Gelukkig is het geen dik boek. Voor Frans hebben ze ook al leeswerk op gekregen en het huiswerk voor geschiedenis zal, zoals gewoonlijk, veel tijd kosten. Tamar trekt het geschiedenisboek naar zich toe. Jammer dat ze geen wiskunde hoeft te doen, dan had ze vast en zeker een appje naar Jens gestuurd om te vragen of hij wilde komen om het huiswerk samen te maken. Hè, Eva met haar gekke opmerkingen, die ze er zomaar uit flapt. Daardoor is ze nu raar aan het prakkezeren gegaan, terwijl er niets aan de hand is. Over een paar jaar zal ze zelf uit huis gaan en na haar de tweeling ook. Dat is toch heel normaal?
13 Is dit echt normaal? vraagt Lydia zich af. Ze leunt tegen de muur en bekijkt haar medestudenten. De opleiding aan de hogeschool is heel leuk. CMGT: creative media en game technologies. Het is wel meer op games gericht dan ze had verwacht, maar ze merkt ook dat ze dat veel interessanter vindt dan ze van tevoren had gedacht. Van Michel en ook van Micha en Lars had ze al wel gehoord dat de gespreksonderwerpen echt anders zijn dan die op de christelijke middelbare school waarop ze zat. ‘Daar praatten ze ook over drinken en seks en zo,’ had ze gezegd. Michel had gelachen. Ze was er een beetje boos om geworden. Hij moest niet denken dat hij nu ineens zoveel wereldwijzer was dan zij, alleen omdat hij al tweedejaars is! Hij was ernstig geworden. ‘Daar heb je gelijk in, maar soms heb ik het idee dat het voor de meeste studenten alleen maar om drinken, seks en soms ook om drugs gaat. De praatjes zijn echt heftiger dan vroeger op school. En niet alleen de praatjes...’ Ook al was ze gewaarschuwd, ze had toch gedacht dat het zo erg niet kon zijn, maar Michel heeft meer gelijk dan ze leuk vindt. En dat vindt ze best lastig. Ze kan en ze wíl niet meepraten over die onderwerpen. Dat maakt haar saai en oninteressant, zoals de Roemeense Nicoleta haar in het Engels uitlegde. Er zijn veel buitenlandse studenten, omdat het een Engelstalige opleiding is. Van Nicoleta mag er best een beetje minder over dit soort onderwerpen worden gepraat, maar ze loopt er niet bij weg, zoals Lydia meestal wel doet. Nicoleta wil er wel bij blijven horen. Zou zij dat ook moeten doen? De jongens hebben het maar makkelijk, denkt ze. Die hebben elkaar en nu ze stagelopen in een bedrijf zullen ze er vast niet zoveel last van hebben. Gek, eigenlijk weet ze niet eens hoe Michel ermee omgaat, terwijl ze toch veel met elkaar praten. Misschien kan ze het vanavond aan hem vragen. Even later zoekt ze in het lokaal een plaatsje naast Nicoleta. Na
14 een kwartier gaat de deur open en steekt Fleur haar hoofd om de hoek van de deur. Ze kijkt verontschuldigend naar Rolf, de leraar van wie ze allemaal weten dat hij er een hekel aan heeft als mensen te laat in de les komen. Hij is in staat om Fleur niet toe te laten in de les. Dapper van haar om het toch te proberen, denkt Lydia, terwijl Fleur intussen in het Engels haar excuus maakt. Rolf laat haar niet uitpraten en zegt dat ze snel moet gaan zitten. Fleur knikt dankbaar. Vlug gaat ze op het lege plekje naast Lydia zitten. Dan ziet Lydia wat Rolf waarschijnlijk al eerder kon zien. De kleren van Fleur zijn vies, haar tas is beschadigd en op Fleurs hand zit een flinke schaafwond. ‘Joh, wat is er gebeurd?’ fluistert Lydia. ‘Bijna-aanrijding met een fatbike, daardoor viel ik. Gelukkig heb ik mijn tekentablet vandaag niet bij me. Die had het misschien niet overleefd.’ ‘Die fatbikes rijden superhard,’ weet Lydia. ‘Heeft iemand naar je hand gekeken?’ ‘Het gaat wel, hoor,’ glimlacht Fleur en ze kijkt naar Rolf. Wil Fleur gewoon opletten of wil ze er verder niet over praten? Misschien allebei, denkt Lydia. Ze neemt zich voor om na de les nog een keer te vragen of het wel gaat. Moet er geen gaasje op die wond? Of een verbandje? Het bloedt niet echt meer, maar de wond is wel vochtig. Lydia geeft Fleur een papieren zakdoekje. ‘Om te deppen,’ fluistert ze. Fleur knikt dankbaar. Als de les is afgelopen, is Lydia niet de enige die bezorgd aan Fleur vraagt of het wel goed gaat. Gezamenlijk overtuigen ze haar ervan dat ze er goed aan doet om de schaafplek te laten verzorgen. Lydia loopt even met haar mee. De conciërge haalt een flinke EHBO-doos tevoorschijn en gaat aan de gang met spul om de wond te ontsmetten, gaasjes en een verbandje dat hij met lange repen leukoplast vastplakt. Hij zegt tegen Fleur dat ze haar hand een beetje omhoog moet houden, zodat die niet
15 zo dik wordt. Ze kan zelfs een mitella van hem krijgen, maar dat wil ze niet. Als de meiden weglopen nadat ze hem bedankt hebben, kijken ze elkaar giechelend aan. ‘Als ik dat geweten had...’ zegt Fleur, terwijl ze naar haar dik verbonden hand kijkt. ‘Joh, hij was gewoon blij dat hij eindelijk zijn EHBO-kunsten kon vertonen,’ lacht Lydia. Iedereen moet lachen om de dik verpakte hand van Fleur, maar ze vinden het allemaal beter dan blijven rondlopen met zo’n grote open plek. Als Lydia aan het eind van de middag naar het studentenhuis van Michel, Micha en Lars loopt, realiseert ze zich dat ze vandaag voor het eerst het gevoel heeft gehad dat ze bij de groep hoorde. Misschien heeft mama toch gelijk en heeft het allemaal wat meer tijd nodig. Ze was zo blij dat ze haar eindexamen had gehaald, ondanks dat ze de ziekte van Pfeiffer had, maar nu is ze bijna jaloers op Tamar, die nog bijna twee jaar vwo voor de boeg heeft. Vorig jaar vond ze dat ze het druk had voor haar examen, maar vergeleken bij dit jaar... Poeh! Het lijkt wel of de studie al haar tijd opslokt. Lydia is zo diep in gedachten dat ze bijna het studentenhuis van de jongens voorbijloopt. Ze belt aan en Michel doet lachend de deur open. Hij geeft haar een kus en zegt: ‘Wat liep je te dromen?’ Hij kijkt haar onderzoekend aan. ‘Of was het meer piekeren?’ Lydia lacht ook. Het gaat niet helemaal van harte, maar ze wil niet klagend binnenkomen. ‘Ik liep te dromen,’ geeft ze toe. Voor Michel kan vragen waarover ze liep te dromen, vraagt ze: ‘Wie is er aan de beurt om te koken? Het ruikt zo lekker.’ ‘Lars,’ zegt Michel. ‘Wat maakt hij?’ vraagt Lydia. ‘Iets met kip en nacho’s, geloof ik.’
16 ‘Oeh, dat klinkt goed,’ vindt Lydia. ‘Even spieken, hoor.’ Ze doet de deur naar de keuken open. ‘Hoi Lars, wat eten we vanavond?’ ‘Precies wat Michel al zei,’ grinnikt Lars. Hij vouwt een knisperend stuk bakpapier in een ovenschaal. ‘Het eten is bijna klaar. Het moet alleen nog even in de oven om de kaas te laten smelten. Met een kwartiertje kunnen we eten.’ ‘Lekker,’ zegt Lydia. Ze loopt achter Michel de trappen op naar boven. Net als in Nostra Casa heeft hij de zolderkamer. Micha en Lars hebben de twee grote slaapkamers op de eerste verdieping. Er is nog een klein slaapkamertje, maar dat is erg klein en wordt daarom niet verhuurd. De jongens gebruiken het als hun rommelhok. De kamer van Michel is het grootst qua vloeroppervlak, maar door de schuine wanden is de kamer eigenlijk toch kleiner dan die van Micha en Lars. Op zolder is ook een ruimte voor de wasmachine. Daar staat altijd een droogrek met was naast. Lydia heeft het idee dat de jongens de was pas afhalen op het moment dat ze een nieuwe was willen opgehangen. Tot die tijd pakken ze gewoon het kledingstuk dat ze nodig hebben van het wasrek. Maar ze moet toegeven dat de jongens het huis best netjes op orde hebben. Van haar studiegenoten heeft ze begrepen dat dat ook heel anders kan zijn. Tot aan muizen die door de keuken lopen toe. Ze moet er niet aan denken! ‘Heb je het nog druk vanavond?’ vraagt ze als ziet hoe vol Michels bureau ligt met allerlei boeken en papieren rond zijn opengeklapte laptop. Als hij de hele avond moet studeren, kan ze net zo goed gelijk na het eten weggaan, denkt ze. Zelf heeft ze ook nog genoeg te doen. Maar Michel schudt zijn hoofd. ‘Ik doe nog wel even iets als ik je naar de trein heb gebracht. Zullen we straks de stad in gaan of een wandeling maken?’ stelt hij voor. ‘Ik heb wel zin in een wandeling,’ zegt ze. Hoeveel ze ook van Michel houdt, de stad in gaan is iets wat ze liever met haar vriendinnen of met Tamar doet. Er is niets aan om met mannen
17 te winkelen. Voor zover zij weet, zijn alle mannen hetzelfde. Ze lopen een winkel binnen, bekijken drie broeken of truien, waarvan ze er eentje passen en die nemen ze. Daar vindt ze niets aan. Na een paar minuten horen ze dat Micha thuiskomt en even later roept Lars dat ze kunnen eten. De ovenschotel met kip en nacho’s is heerlijk en de schaal is veel te snel leeg. ‘Wil je het recept naar mij appen, Lars?’ vraagt ze. ‘Dat vat ik op als een compliment,’ zegt Lars. ‘Dat is het zeker,’ zegt Lydia. ‘Mijn enige kritiekpunt is dat je veel te weinig hebt gemaakt.’ ‘Dank je wel,’ zegt Lars. Hij wijst naar de ovenschaal. ‘Volgens het recept was dit voor vier personen. Ik app het je direct na het eten.’ ‘Super!’
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==