13 Is dit echt normaal? vraagt Lydia zich af. Ze leunt tegen de muur en bekijkt haar medestudenten. De opleiding aan de hogeschool is heel leuk. CMGT: creative media en game technologies. Het is wel meer op games gericht dan ze had verwacht, maar ze merkt ook dat ze dat veel interessanter vindt dan ze van tevoren had gedacht. Van Michel en ook van Micha en Lars had ze al wel gehoord dat de gespreksonderwerpen echt anders zijn dan die op de christelijke middelbare school waarop ze zat. ‘Daar praatten ze ook over drinken en seks en zo,’ had ze gezegd. Michel had gelachen. Ze was er een beetje boos om geworden. Hij moest niet denken dat hij nu ineens zoveel wereldwijzer was dan zij, alleen omdat hij al tweedejaars is! Hij was ernstig geworden. ‘Daar heb je gelijk in, maar soms heb ik het idee dat het voor de meeste studenten alleen maar om drinken, seks en soms ook om drugs gaat. De praatjes zijn echt heftiger dan vroeger op school. En niet alleen de praatjes...’ Ook al was ze gewaarschuwd, ze had toch gedacht dat het zo erg niet kon zijn, maar Michel heeft meer gelijk dan ze leuk vindt. En dat vindt ze best lastig. Ze kan en ze wíl niet meepraten over die onderwerpen. Dat maakt haar saai en oninteressant, zoals de Roemeense Nicoleta haar in het Engels uitlegde. Er zijn veel buitenlandse studenten, omdat het een Engelstalige opleiding is. Van Nicoleta mag er best een beetje minder over dit soort onderwerpen worden gepraat, maar ze loopt er niet bij weg, zoals Lydia meestal wel doet. Nicoleta wil er wel bij blijven horen. Zou zij dat ook moeten doen? De jongens hebben het maar makkelijk, denkt ze. Die hebben elkaar en nu ze stagelopen in een bedrijf zullen ze er vast niet zoveel last van hebben. Gek, eigenlijk weet ze niet eens hoe Michel ermee omgaat, terwijl ze toch veel met elkaar praten. Misschien kan ze het vanavond aan hem vragen. Even later zoekt ze in het lokaal een plaatsje naast Nicoleta. Na
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==