16 Lisanne grinnikt. Die Laurens toch! Na al die jaren heeft hij een speciale plek in haar hart. Hij is immers het vriendje uit haar basisschooltijd. Wat hebben ze samen veel op hun fietsjes door de buurt gecrost. Ook al lijkt Laurens nu niet veel meer van haar te willen weten en gaat zijn aandacht vooral uit naar meiden als Mirthe en Sara. Zij hebben een vlotte babbel en zijn het aankijken meer dan waard. Toch kan ze Laurens niet uit haar hoofd zetten. Dat verandert zelfs Joshua niet. ‘Dit is wat ik met de andere mentoren heb afgesproken,’ zegt mevrouw Bakker snel. ‘Maar goed, iedereen heeft nu een plek. Dan doen we het toch zo?’ Er verschijnen enkele vingers in de lucht. ‘Mevrouw, mag ik nog ruilen?’ Mevrouw Bakker zucht eens diep. ‘Jullie krijgen vijf minuten en de plek waar je dan zit, zet ik op de plattegrond.’ Lisanne tuurt naar haar oude sneakers. Tsjonge, wat een toestand om niks. Ze draait zich om en kijkt door het raam naar buiten. Ach, wat maakt het ook uit? Ze zat vorig jaar ook altijd alleen. ‘Is dat plekje naast je nog vrij?’ vraagt Joy ineens. Lisanne kijkt op. Haar hart slaat een slag over. Het is voor het eerst dat er iemand naast haar komt zitten. ‘Ja hoor,’ zegt ze dan. Meer woorden maakt ze er niet aan vuil. Eigenlijk weet ze niet zo goed wat ze hiervan moet denken. Alleen zitten heeft ook zo zijn voordelen. ‘Vijf minuten zijn om,’ roept Laurens. ‘Nou mevrouw, succes met die plattegrond.’ ‘Ach, zo’n plattegrond wordt toch niet gebruikt,’ moppert Tim. Lisanne grinnikt zacht. Diep in haar hart moet ze hem gelijk geven. De meeste docenten hebben zo hun eigen gebruiken. En een plattegrond staat echt niet bovenaan. Ze stoot Joy aan. ‘Volgens mij heeft Tim een punt...’ Maar er komt geen reactie. Haar klasgenootje lijkt haar niet eens
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==