18 ‘Welnee,’ zegt meneer Bos opgewekt. ‘Daar is mijn vakantie me veel te dierbaar voor. Zulke zaken bewaar ik liever voor een slaapverwekkende vergadering.’ Om Lisanne heen wordt nu meer gegrinnikt. ‘Meneer, u bent echt nog geen steek veranderd.’ ‘Hé, de plasketting hangt nog steeds hier aan het haakje,’ roept een van de jongens verbaasd. ‘Daar zou u toch mee stoppen na de zomervakantie?’ Meneer Bos wappert met zijn handen. ‘Kom jongens, naar binnen, straks krijg ik nog commentaar dat het zo onrustig op de gang is. Mensen, alle gekheid op een stokje, ga zitten. Pak je boek en schrift, we gaan beginnen!’ Lisanne gaat zitten en pakt de spullen uit haar tas. Naast heeft Joy haar etui en schrift gepakt. Ze kijkt Lisanne vragend aan. ‘Wat is dat voor mafkees?’ ‘Dat? Dat is meneer Bos. En wat je er ook van vindt, saai zijn de geschiedenislessen bij hem nooit.’ ‘Ja, dat geloof ik graag, maar een plasketting?’ Joy spreekt het woord vol afschuw uit. Lisanne grijns wordt breed. ‘Inderdaad.’ ‘Dat is toch iets voor kleuters?’ Joys stem slaat over. Laurens draait zich om. ‘Volgens meneer Bos gedragen we ons regelmatig als kleuters, dus vandaar.’ Lisanne vult zijn woorden aan. ‘Zijn vrouw werkt in het basisonderwijs.’ Joy haalt haar neus op. ‘Wat een kleuterbende, zeg!’ ‘Welnee, zie er toch gewoon de humor van,’ zegt Laurens luchtig. ‘Bovendien hebben we het nog niet eens over zijn cakestraf gehad. Drie keer je boek vergeten, betekent trakteren op cake.’ ‘Precies,’ knikt meneer Bos. Hij loopt naar hun tafeltje toe. ‘Zonder cake geen school. Wel eerst zelf proeven, want ja, hij moet wel
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==