15 stappen loopt ze ernaartoe. Vlug gaat ze zitten en ze legt ze haar tas op de andere stoel. Mevrouw Bakker tikt met haar ring op een tafeltje vooraan. ‘Zo, als iedereen gaat zitten en even zijn mond dichthoudt, dan kan ik kort – en ja, ik bedoel echt kort – het een en ander uitleggen. Zoals je weet, staat er deze maand een sportief uitje op het programma om elkaar wat beter te leren kennen. Verder wil ik het hebben over de verplichte huiswerkuren. Ik houd een absentielijst bij. Niet aanwezig betekent het uur dubbel inhalen.’ ‘Maar mevrouw,’ zucht Tim overdreven. ‘Wat bent u streng!’ Lisanne steekt haar vinger op. ‘Mevrouw, is de datum van het uitje al bekend?’ vraagt ze. Het klinkt voor de anderen misschien alsof ze er met plezier naar uitkijkt. Maar het maakt haar juist onzeker. Uitstapjes probeert ze zoveel mogelijk te mijden, want die kosten geld. En dat is er thuis niet. Mevrouw Bakker schudt haar hoofd. ‘Nog niet, morgen weet ik meer. Vanmiddag heb ik nog overleg met de collega’s van de andere klassen.’ De mentor pakt haar papier erbij. ‘Even kijken. Sportactiviteit. Huiswerkuur. Oh ja, wacht. Een klassenplattegrond.’ Ineens praat iedereen door elkaar. Mevrouw Bakker wappert met het papier om de orde te bewaren. ‘Waarom? We zijn toch geen kleuters meer?’ schreeuwt Tim er bovenuit. ‘Monden dicht!’ roept mevrouw Bakker. Een rode blos trekt over haar gezicht. Maar het lawaai gaat onverminderd door. Het geluid van opgewonden stemmen mengt zich met het schuiven van stoelen over de harde vloer. En dan ineens gaat Laurens staan. ‘Jongens, monden dicht, mevrouw Bakker wil iets zeggen.’ Iedereen gaat weer rustig zitten en houdt zijn mond. Mevrouw Bakker, duidelijk opgelucht, knikt hem dankbaar toe.
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==