16 dichterbij komen. Met hun grote, donkere ogen kijken ze haar nieuwsgierig aan. ‘Dag Bella, dag Truus, dag Klaartje. Hebben jullie het ook zo warm?’ Ze grinnikt als een van de koeien begint te loeien. ‘Boehoe...’ roept ze uitgelaten terug. Dan pakt ze haar telefoon en toetst het nummer van haar nichtje in. Al snel wordt er opgenomen. ‘Hai Paulien, wat leuk dat je belt. Heb je het al gehoord?’ ‘Hoi Lize. Opa en oma zijn hier. Oma vertelde dat jij was gevallen en nu met een gebroken pols zit. Balen voor je. Heb je veel pijn?’ ‘Nou, best wel.’ Lize slaakt hoorbaar een zucht. ‘Gelukkig minder dan gisteren. Toen was het echt heftig. Zo balen dat ik mijn evenwicht verloor met mijn fiets. In één klap lag ik op de straat, precies tegen de stoeprand. Ik kon mezelf niet meer overeind houden. Het ging zo snel. Maar dat ik zelfs een dubbele breuk eraan heb overgehouden, is helemaal ellendig. Ik kan niks met die arm.’ ‘En dat net voor je vakantie.’ Opnieuw een zucht. ‘Ja, houd maar op. Het komt nooit uit, maar nu is het wel heel slecht getimed. Over twee weken zou ik naar huis Edelweiss gaan in Karinthië, samen met mijn vriendin. Je weet dat we daar vorig jaar ook vakantiewerk hebben gedaan. Dat was zo gaaf! Deze vakantie zouden we weer vier weken gaan. Ik had er megaveel zin in. Nu kan ik het wel vergeten.’ Paulien plonst met haar voeten in het water. De druppels spatten omhoog. ‘Wat beroerd voor je. En nu?’ ‘Nou niks, lekker thuiszitten.’ Het klinkt laconiek, maar Paulien hoort de frustratie in Lizes stem. ‘Gaat je vriendin nu alleen naar dat Edel... eh... dinges?’ Lize giechelt even. ‘Edelweiss. Nee, nu ik niet kan, heeft zij er ook geen zin in. Kun jij niet gaan?’ ‘Wie? Watte? Ik?’ Paulien prikt met haar vinger in haar eigen borstkas. ‘Hoe verzin je dat nou opeens?’
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==