14 nog vóór zijn trouwen was hij tot bekering gekomen. Gesprekken met een collega op de scheepswerf waar hij werkte, waren daarvoor het middel geweest. Hij kwam terecht in kringen van zogenaamde thuislezers, die zich bevonden aan de rand van de Hervormde Kerk. Deze thuislezers zagen uit naar het herstel van de Hervormde Kerk. Kon men plaatselijk niet hervormd kerken, dan las men thuis preken. Alle afgescheiden kerken wees men van de hand. Afgescheidenen hadden niet geleerd onder het kerkelijk oordeel te bukken, zo was hun overtuiging. Als het om de boodschap van het Evangelie ging, waren mijn overgrootouders eensgezind. Mijn overgrootmoeder kwam uit een bevindelijk-gereformeerd milieu. Dat blijkt wel uit het feit dat haar broer reeds in de tijd dat hij nog ouderling was van de Gereformeerde Kerk van Krimpen aan de Lek, zeer bevriend was met de oud-gereformeerde predikant Laurens Boone. Echter, in kerkelijk opzicht dachten mijn overgrootouders verschillend. Huilen van blijdschap In 1892 – meerdere jaren na het trouwen van mijn overgrootouders – verenigde het overgrote deel van de Christelijke Gereformeerde Kerk zich met de Nederduits Gereformeerde Kerk tot de Gereformeerde Kerken in Nederland. Vanaf 1947 noemt het deel dat niet meeging met de vereniging zich Christelijke Gereformeerde Kerken. In Lekkerkerk werd een jaar na de vereniging van 1892 een Gereformeerde Kerk gevormd. Daar is mijn overgrootmoeder toen gaan kerken. Haar man bleef thuis preeklezen, omdat zoals aangegeven naar zijn overtuiging alle afgescheiden kerken mensenwerk waren. Zeker is dat voor mijn overgrootmoeder de prediking die zij in de Gereformeerde Kerk mocht horen niet ongezegend bleef. Mijn
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==