18 God niet meer kent, maar ook zijn eigen ongeluk niet, hoewel hij het wel ervaart en eraan lijdt. Hij begrijpt niet waar het vandaan komt en ziet niet waar het op uitloopt. Zo groot is de ellende die onze eerste ouders door de zonde over zich heen gehaald en op hun nakomelingen overgebracht hebben. Want kijk maar hoe dwaas de meest wijze mensen over de zwaarste en verschrikkelijkste straf – namelijk de dood – gesproken hebben, die als een watervloed zo’n groot ongeluk over heel het menselijke geslacht gebracht heeft. Sommigen geven de raad om de dood te verachten, zoals iemand gezegd heeft: ‘Vrees niet voor de laatste dag, maar verlang er ook niet naar.’1 Anderen echter, die van mening zijn dat dit te moeilijk is, proberen de mensen ertoe te bewegen om ter verlichting van dit kwaad in het heden hun lusten volledig vrij te botvieren, zoals het gezegd wordt in een bekend maar verdorven versje, dat ontleend is aan het grafschrift van Sardanapalus2: ‘Eet, drink en speel een spel, want na de dood zijn er geen pleziertjes meer.’ Zo raken de wijzen van de wereld verwikkeld in nog grotere zonden, terwijl zij de straf van de zonde willen verzachten. De dood wordt immers niet overwonnen door hem te verachten, zoals straatrovers en soldaten denken dat zij hun dapperheid bewijzen wanneer zij, weliswaar bij wijze van grap, anderen de pest, de blaren en meer van dat soort ongeluk toewensen. Er is een andere manier, een andere geneeskunst nodig. Ongeveer hetzelfde doen de moderne theologen wanneer zij, in navolging van de heidenen, in hun begrafenispreken redeneren dat men niet verdrietig moet zijn, alsof de dood een kwade zaak is; want dat de dood een soort haven is, waarin wij veilig en geborgen zijn voor al het lijden en al het ongeluk waaraan alle 1. Regel van Martialis (ca. 40-ca.102), grootste Latijnse epigrammendichter van de Oudheid. Schreef vijftien boeken met originele puntdichten. Epigr. X, 47, 13. 2. Andere naam voor Assurbanipal, koning van Assyrië (669-626 v. Chr.).
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==