11 ‘Ik ben vorig jaar in een klimbos geweest, maar dat stelde niet veel voor. We gaan nu toch wel...?’ Mevrouw Hendriks steekt een hand op. ‘Maak je maar geen zorgen. Dit is een klimbos waar ik heel wat meiden én jongens heb horen gillen van angst. Tevreden?’ Lenn doet zijn best om rustig te blijven ademhalen. ‘Wat zie jij wit?’ Jurre kijkt hem plagend aan. ‘Vind je een klimbos niet leuk?’ ‘Juist wel.’ Lenn praat hard. ‘Het kan mij niet hoog genoeg zijn. Mevrouw, moeten we ook van boom naar boom slingeren?’ Mevrouw Hendriks knikt. ‘Op heel grote hoogte.’ ‘Dat is echt leuk!’ zegt hij zo enthousiast mogelijk. Hij ziet dat Emily en Yara, die voor hem zitten, met een bang gezicht naar elkaar kijken. ‘... echt niet,’ hoort hij Emily zeggen. ‘Durven jullie niet?’ Hij kijkt de meiden met een spottende blik aan en wrijft in zijn handen. ‘Ik zorg wel dat ik m’n telefoon bij me heb. Dat gegil van jullie wil ik graag opnemen.’ ‘Als ik nog even jullie aandacht mag...’ Mevrouw Hendriks wacht even tot het stil is. ‘Twee afspraken wil ik nu alvast noemen. Nummer één: we nemen geen zakmes of ander scherp voorwerp mee. Als we je daarmee zien, heb je een groot probleem.’ ‘Wat is dat probleem?’ wil Sinan weten. ‘Je ouders kunnen je komen ophalen en je kunt op zoek naar een nieuwe school.’ ‘Dat is een pittige straf,’ vindt Jurre. ‘Maar ook logisch.’ ‘Dan nummer twee,’ gaat mevrouw Hendriks verder. ‘Ik wil het even speciaal over jullie telefoon hebben.’ ‘Die mogen we toch wel meenemen?’ roept Sinan.
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==