7 – 1 – EEN WONDERLIJK VERHAAL Nog hijgend van het rennen probeerde Itamar wat op adem te komen in de beschutting van een rotsblok. Hier zouden ze hem niet zo gauw vinden en kon hij de vlakte overzien die hij zojuist was overgestoken. Hij had tijdens zijn vlucht niet om willen kijken om te zien of ze hem volgden, bang als hij was geweest om daardoor tijd te verliezen en toch nog gegrepen te worden. En dat alles voor die paar onnozele vijgen die hij stiekem uit de overvolle mand van de koopman had willen pakken, nadat deze zijn smeekbede met een snauw had afgewezen. Hij had zo’n vreselijke honger en hij had overal al gebedeld om wat voedsel, maar niemand had aandacht voor hem gehad. Iedereen had het ook zo druk. Ze hadden hem weggejaagd. Ze vertrouwden hem niet. En natuurlijk, helemaal ongelijk hadden ze niet. Hij was een handig diefje. Maar
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==