7 Simone Foekens Een nieuw thuis d DEN HERTOG - HOUTEN
8 Lezen is dromen met open ogen www.lezenisdromen.nl © 2024 Den Hertog B.V., Houten ISBN 978 90 331 3302 2 Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij digitaal, elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of op enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.
9 Hoofdstuk 1 ‘Mijn laatste jaar.’ Lydia steekt haar gebalde vuist omhoog. ‘Nog een jaartje knokken en dan ga ik ook studeren.’ De vijftienjarige Tamar lacht haar anderhalf jaar oudere zus uit. ‘Knokken? Ik heb jou nog nooit zien knokken. Niet voor je schoolwerk in elk geval.’ ‘Nouuuu...’ Lydia rimpelt haar neus. Voor haar overgang naar havo 3 heeft ze twee jaar geleden nog flink moeten werken. Tamar begrijpt waar haar zus aan denkt en lacht nog harder. ‘Dat had niets met knokken te maken. Je verwaarloosde je huiswerk en daarom stond je er slecht voor.’ ‘Ik moest best knokken om toch nog over te gaan,’ verdedigt Lydia zich. ‘Dat is waar, maar het was je eigen schuld,’ zegt Tamar. Ze zet haar rugzak in de witte krat voor op haar fiets. ‘Het zal raar zijn om volgend jaar niet meer samen met jou naar school te fietsen als we tegelijk moeten beginnen, maar met Eva en Hanna.’ Nu is het Lydia die haar zusje uitlacht. ‘En jij denkt echt dat je de kans krijgt met hen mee te fietsen?’ Nu lacht Tamar mee. ‘Nee, je hebt gelijk. De tweeling is zo hecht dat die toch altijd samen zullen fietsen en met z’n drieën naast elkaar fietsen kan niet.’ ‘Trouwens, ergens in april is mijn laatste lesdag al en daarna zijn alleen nog de eindexamens, dus tot de zomervakantie fiets je sowieso alleen.’ Lydia stapt op en fietst de oprit af. Tamar fietst achter haar aan. Het is druk op de weg waaraan hun woonboerderij ligt. De zusjes blijven achter elkaar fietsen tot ze in de bebouwde kom op een
10 rustigere straat uitkomen. Het geeft Tamar een raar gevoel dat Lydia in havo 5 zit en dus dit jaar al examen doet. Zelf gaat ze naar vwo 4. Dat betekent dat zijzelf over twee jaar pas examen doet, in plaats van, zoals ze gewend is, alles een jaar later dan Lydia te doen. ‘Hallo!’ Claudia stond op hen, beter gezegd op Lydia, te wachten. Tamar gaat achter hen fietsen. Ze bedenkt dat er op deze manier ook niet echt sprake is van ‘samen fietsen’. Ze krijgt geen tijd om daarover door te filosoferen, want haar vriendin Femke sluit ook aan en komt naast haar fietsen. ‘Heb je de app al gelezen?’ vraagt ze. Tamar schudt haar hoofd. ‘Nee, ik hoorde wel dat er berichten binnenkwamen. Is er iets aan de hand?’ ‘Niks ergs,’ zegt Femke. ‘Bertine appte dat ze hoopt dat ze morgen thuiskomen uit Bali.’ ‘O? Ze zou gisteravond toch al terugkomen?’ ‘Ja, maar er was iets misgegaan, ik weet ook niet wat, en nu is hun vlucht omgeboekt en hopen ze morgen thuis te komen.’ ‘Wat een gedoe, Bertine zal er wel flink van balen. Dan moet ik vanmiddag naar de manege om Pinto te verzorgen.’ ‘Ja, dat vroeg Bertine inderdaad,’ zegt Femke. Achter Lydia en Claudia aan zwenken ze het schoolplein op, waar ze afstappen. Meneer Floris, de conciërge, is daar aan het begin van het schooljaar altijd zo streng op, dat ze het voor het hele jaar afgeleerd hebben om over het plein naar de fietsenstalling te fietsen. Ze zien dat hij ook vandaag alweer wat ‘slachtoffers’ heeft gemaakt. Die mogen binnenkort een middagje afval prikken. ‘Het eerste uur mentorles,’ kreunt Elise, die hen staat op te wachten. ‘Van Sikkeneur,’ kreunt Femke even hard mee. ‘Wie heeft bedacht dat je in de bovenbouw dezelfde mentor houdt? Nu zitten we tot ons examen met hem opgescheept.’ ‘Ik heb van Lars gehoord dat Sikkema als mentor best wel meevalt,’ zegt Tamar. Ze moet toegeven dat Erwin Sikkema niet de vrolijkste frans op school is, maar sinds Tamar hem op de manege van een heel
11 andere kant heeft gezien, noemt ze hem niet meer bij zijn bijnaam. Ook al weet ze dat hij zijn bijnaam kent en zelfs toegegeven heeft dat die niet helemaal onverdiend is. Als de bel gaat, treuzelen ze niet, want zodra de tweede bel gaat, sluit Sikkema onverbiddelijk de deur. Dat zal op een eerste schooldag niet anders zijn, denkt Tamar. Daar heeft ze gelijk in. Jens schiet nog net op tijd naar binnen en ploft neer op het eerste het beste lege plekje in de klas. Dat is naast Tamar. Ze had het plaatsje naast haar eigenlijk vrijgehouden voor Bertine, voor het geval Sikkema ook in de bovenbouw wil dat iedereen in zijn lessen een vaste plaats heeft. Femke en Elise zitten achter haar. Nou ja, ze zit liever het hele jaar naast Jens dan naast Stijn, die vlak voor Jens met een stoer gezicht binnen slenterde, terwijl iedereen aan zijn bezwete gezicht kon zien dat hij zich flink had moeten haasten om op tijd op school te zijn. ‘Hoi,’ hijgt Jens. Zijn gezicht is rood aangelopen van het haasten. ‘Lekke band.’ ‘Balen,’ kan Tamar nog net terug zeggen voor Sikkema hun aandacht opeist. Intussen verbaast ze zich over het uiterlijk van Jens. Toen ze twee jaar geleden in Huislo kwam wonen, had Jens verschrikkelijke acne. Hij was daarvoor onder behandeling bij een dermatoloog en dat hielp flink, maar helemaal over ging het niet. Nu is het nog niet helemaal over, maar, lieve help, wat is zijn huid verbeterd! Nu ziet ze nog beter hoe erg hij op zijn broer Lars lijkt, die bevriend is met haar broer Micha. Lars en Micha beginnen allebei aan hun derde jaar Technische Informatica op de Universiteit Twente. Dit wordt ook alweer het derde jaar dat ze in Huislo wonen. Wat is de tijd snel gegaan. Toen ze hier kwam wonen, dacht ze dat ze nooit zou kunnen wennen en dat ze altijd naar Den Haag zou terugverlangen. En naar haar vriendinnen Pien en Yara natuurlijk. Nu voelt ze zich helemaal thuis in Huislo, al zou ze Pien en Yara best
12 vaker willen zien. Nog steeds appen en bellen ze bijna dagelijks. Af en toe logeren ze bij elkaar. Maar terug naar Den Haag? ‘Nee, dat hoeft niet meer,’ zegt ze hardop, als ze merkt dat Sikkema haar blijkbaar iets heeft gevraagd. Haar wangen kleuren rood als de klas zachtjes begint te grinniken. De mond van Sikkema vormt een rechte streep voor hij sarcastisch opmerkt dat ze het in nog geen jaren voor het zeggen heeft. Zonder verder iets te zeggen, steekt hij haar een stapel blaadjes toe die ze vermoedelijk moet uitdelen. Als ze het stapeltje blaadjes aanpakt, ziet ze een klein vonkje in de ogen van haar leraar. Hij ziet er dus ook wel de humor van in. Het is haar alleen een raadsel waarom hij dat blijkbaar beslist niet wil laten merken. Volgens Sjoerd en Dennis van de manege heeft Sikkema genoeg meegemaakt, maar ze hebben natuurlijk niet verteld wat dat was. Vlug deelt Tamar de blaadjes uit. Het blijkt een overzicht te zijn van de mentorlessen dit jaar. Tijdens sommige lessen wordt tijd besteed aan dingen als studiemethodes, tijdens andere mentorlessen zijn er afzonderlijke gesprekken ingepland. Wel handig, denkt Tamar, maar de meeste klasgenoten vinden het overdreven. Hij kan het ook een week van tevoren online in Magister zetten. In de pauze ziet Tamar Lydia lopen. Ze tikt haar zus op haar schouder. ‘Ik ga vanmiddag naar Pinto. Bertine is nog niet terug van vakantie. Ze hebben vertraging met hun vlucht vanaf Bali. Moet jij vanmiddag ook naar de manege?’ Lydia schudt haar hoofd. ‘Nee, maar als je niet te laat gaat, kan ik wel mee. Ik moet vanavond werken bij de COOP.’ ‘Ik dacht dat je dat had opgezegd?’ zegt Tamar verbaasd. ‘Dat heb ik ook. We maken allebei tenslotte meer dan genoeg uren op de manege. Ik hoef gelukkig alleen deze week nog maar bij de COOP te werken.’
13 ‘Jammer dat Michel zo laat terug is van college,’ zegt Lydia als ze die middag naar de manege fietsen. ‘Waarom?’ Tamar kijkt haar zus van opzij aan. ‘Zie je hem te weinig vandaag?’ plaagt ze. ‘Te weinig is een groot woord,’ vindt Lydia. ‘Veel zie ik hem vandaag niet, dat klopt, maar daarom zei ik het niet. Michel had een fotowedstrijd gezien met als thema ‘dier en mens’.’ ‘Daar moet hij op de manege mee uit de voeten kunnen,’ begrijpt Tamar. ‘Ach, we gaan intussen bijna elke dag naar de manege, dus hij kan nog vaak genoeg mee.’ ‘Dat is zo,’ zegt Lydia. ‘Op de manege kennen ze Michel intussen ook zo goed, dat het geen probleem is als hij er zonder ons zou rondlopen. Het zou gewoon gezelliger zijn als hij ook meeging.’ ‘Michel is de huisfotograaf van de manege,’ zegt Tamar. Op het laatste zinnetje reageert ze niet. Ze begrijpt best dat het voor Lydia leuk is als haar vriend meegaat naar de manege, maar voor Tamar is het minder leuk, want meestal fietsen Michel en Lydia dan naast elkaar en mag zij er in haar uppie achteraan rijden. Bovendien zien Lydia en Michel elkaar vaker dan de meeste stelletjes. Michel woont namelijk bij hen in huis. De ouders van Michel waren gescheiden. Zijn vader was hertrouwd en had een nieuw gezin gesticht, waarin voor Michel geen plaats was. Tamar begrijpt nog steeds niet hoe een ouder zo kan handelen, maar volgens Michel gebeurt het vaker dan ze denkt. Echt verdriet heeft Michel er niet om, want zijn vader is, zoals Michel het zelf altijd voorzichtig zegt, geen aangename man. Hij hoopt dat zijn vader voor zijn nieuwe gezin een fijnere man is. Ze vindt het mooi dat Michel er zo over kan denken. Waar Michel wel veel verdriet om heeft, is het overlijden van zijn moeder. Zij kreeg vrij kort na de scheiding leukemie en is daar uiteindelijk aan overleden. Michel heeft amper familie, alleen een oude nicht van zijn moeder. Hij heeft geen band met haar en bovendien is nicht Desi al flink op leeftijd en woont ze ver weg.
14 Michel zat in de vriendengroep van Lydia, toen ze nog in Den Haag woonden. Na hun verhuizing naar Huislo heeft hij verschillende keren bij Lydia gelogeerd. Zo hebben ze Michel allemaal goed leren kennen. Nu lijkt Michel haast hun broer. Nou ja, voor Lydia natuurlijk niet, want sinds een paar maanden hebben Lydia en Michel verkering. ‘Ze hebben tenminste geen vervelende verkering,’ had de twaalfjarige Eva bijdehand gezegd. ‘Ze zitten in elk geval niet de hele tijd te zoenen en te flikflooien.’ ‘Ze lijken gewone vrienden,’ had haar wat bedeesdere tweelingzusje Hanna eraan toegevoegd. ‘Gelukkig maar,’ had hun oudste broer Micha droog gezegd. ‘Wat zeg je?’ schrikt Tamar als het tot haar doordringt dat Lydia tegen haar praat. Lydia zucht dramatisch. ‘Ik houd een heel verhaal en je hoort me niet eens. Ik zei dat ik het woord examen nu al niet meer kan horen. Alle leraren hadden het erover: “Denk eraan, jullie doen dit jaar examen”. Examen, examen en nog eens examen. Brrr!’ ‘Alsof je het anders zou vergeten,’ lacht Tamar. ‘Nou, dat!’ is Lydia het met haar eens. Ze fietsen het terrein van de manege op. ‘O, de dierenarts is er,’ ziet Lydia. ‘Als er maar niets aan de hand is,’ zegt Tamar. ‘Misschien gewoon controle of inentingen,’ zegt Lydia. Terwijl ze hun fietsen op slot zetten, zien ze Sjoerd uit de stal komen. Zodra hij de meiden ziet, loopt hij naar hen toe. ‘Hoi Sjoerd,’ zegt Lydia. Ze knikt naar de auto van de dierenarts. ‘Alles goed?’ Sjoerd schudt zijn hoofd. ‘Tom is bij Bella. O, je hoeft niet meteen te schrikken, hoor,’ zegt hij als hij de reactie van Lydia ziet. ‘Ze heeft sinds gisteren diarree, maar ze maakt gelukkig geen erg zieke indruk. Omdat Bella niet de jongste meer is, wilden we het niet nog een dag aankijken. Ik ben geen dierenarts, maar ik vermoed dat het met antibiotica wel weer goed komt met onze Bella.’
15 ‘O gelukkig,’ zegt Lydia. ‘Is het besmettelijk?’ vraagt Tamar. ‘Dat zou best kunnen,’ zegt Sjoerd. ‘We hebben Bella daarom gisteren voor de zekerheid al apart gezet en haar box en de stal extra goed schoongemaakt. Maar Bella kan daarvoor al besmettelijk zijn geweest. We zullen het moeten afwachten.’ ‘Arme Bella,’ zegt Tamar. ‘Komen jullie hier zomaar of wilden jullie iets vragen?’ Sjoerd fronst nadenkend zijn wenkbrauwen. ‘Jullie staan niet voor vandaag op het rooster, als ik het me goed herinner.’ ‘Nee, dat klopt. Ik kom voor Pinto,’ legt Tamar uit. ‘De vlucht die Bertine en haar ouders vanuit Bali moesten hebben, is geannuleerd. Ze hopen nu morgen thuis te komen.’ ‘Op die manier,’ knikt Sjoerd. ‘Fijn dat je dat voor Bertine wilt doen.’ ‘Natuurlijk,’ zegt Tamar. ‘Bertine is mijn vriendin.’ ‘En voor Pinto zorgen is je bijbaan,’ zegt Lydia. ‘Ik zou het ook hebben gedaan als Pinto niet mijn bijbaan was,’ zegt Tamar. Ze weet zeker dat deze extra keer voor Pinto zorgen niet onbetaald zal zijn. De ouders van Bertine hebben veel geld. Bertine heeft niet alleen een eigen paard, Pinto, maar ook een piano en pianoles en ze mag op alle clubjes die ze maar wil. Haar ouders vinden het niet meer dan normaal dat ze Tamar goed betalen voor het verzorgen van Pinto op de dagen dat Bertine er zelf niet aan toekomt. Ze kan honderd keer zeggen dat dat niet hoeft, omdat ze dat als vriendin van Bertine graag doet, maar de moeder van Bertine zal er niet naar luisteren. ‘Gewoon blij mee zijn,’ heeft Bertine een keer schouderophalend gezegd. Er hoeft niet veel te gebeuren bij Pinto. De box hadden ze gisteren al tiptop in orde gemaakt omdat Bertine terug zou komen. Ze hoeven nu eigenlijk alleen wat mest te scheppen. Toch zijn ze niet snel klaar. Dat zijn ze bijna nooit. Er is altijd wel iets te doen en altijd wel iets te kijken.
16 Dennis komt vragen of Lydia ‘als ze er nu toch is’ even bij Pepper wil kijken. ‘Hij is in de wei,’ zegt hij over zijn schouder. ‘Ik ben bijna klaar, dan kom ik ook naar de wei,’ zegt Tamar. Dennis bedoelt met kijken meer dan alleen maar kijken. Pepper is een nieuwe jaarling op de manege. Het eenjarige zwarte paardje is een behoorlijke druktemaker. Bella heeft Pepper een beetje onder haar hoede genomen, dus Pepper zal ‘tante Bella’ wel missen. Het is grappig om te zien hoelang Bella kalm blijft bij het drukke gedoe van Pepper, maar als het haar te gortig wordt, laat Bella zien dat ze echt nog wel rekening met haar moeten houden. In de lessen is Bella precies hetzelfde: lang rustig en kalm en dan komt ineens de pit erin, zoals Tamar gemerkt heeft tijdens haar allereerste les op Bella. Voor ze wist wat er gebeurde, was ze een zandruiter geworden. ‘Zo, dat is klaar,’ zegt Tamar hardop als ze de kruiwagen heeft opgeruimd. ‘Nu nog even een kijkje bij Pinto en Pepper nemen.’ Als ze bij de wei komt, staat Pepper al bij Lydia. Het zal nog een paar jaar duren voor Pepper een lespaard zal zijn. Voorlopig is hij te jong om bereden te worden. Toch moet hij al best veel dingen leren. Hij moet wennen aan een halster, aan meelopen, aan aanrakingen en aan verschillende mensen die hem verzorgen. Tamar hoort Lydia vriendelijk tegen het paardje praten. Zelf haalt ze Pinto even aan. Pinto heeft niets van de pittigheid die ze zo leuk vindt bij Bella, maar het is zo’n lief, mak en vriendelijk paard, dat je wel van hem moet houden. Iedereen op de manege is dol op hem, terwijl Pinto het eigen paard van Bertine is en dus niet als lespaard wordt ingezet. Vanuit haar ooghoeken ziet Tamar Pepper met dartele sprongen wegspringen. Lydia komt naast Tamar staan en streelt de zachte neus van Pinto. Lydia knikt in de richting van Pepper en zegt: ‘Zo is Pinto als veulen vast nooit geweest.’ ‘Dat denk ik ook niet,’ lacht Tamar. ‘Wat grappig dat paarden zo kunnen verschillen,’ zegt Lydia, terwijl ze met haar armen op het hek leunt.
17 ‘Net zoals mensen, denk ik,’ zegt Tamar. ‘Geen mens is hetzelfde. Zelfs Eva en Hanna niet.’ ‘Logisch, Eva en Hanna zijn een twee-eiige tweeling. Ze lijken net zoveel op elkaar als jij en ik.’ Lydia kijkt hoe laat het is en ze zucht. ‘Ik moet weg, anders kom ik te laat bij de COOP. Fiets je mee of blijf je nog hier?’ Tamar zucht ook. ‘Ik fiets met je mee. We hebben bergen huiswerk op gekregen.’ Ineens lacht ze. ‘Aan het begin van het schooljaar heb ik altijd zulke goede voornemens.’ ‘Ik hoop ze het hele jaar te houden. Ik wil niet zakken,’ zegt Lydia.
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==