- 11 - Ellen draait zich om en kijkt vader met boze ogen aan. ‘Ja, dat ik hier altijd alles kan opknappen, dat is er mis! Annefloor hoeft lang niet zoveel klusjes te doen.’ Vader zucht. ‘Wij zijn niet de ouders van Annefloor.’ Hij legt zijn arm op Ellens schouder. ‘Kom, wat staat er vandaag op het menu?’ Ellen wijst naar de ingrediënten op het aanrecht. ‘Macaroni.’ ‘Macaroni?’ Vaders ogen beginnen te schitteren. ‘Het is misschien lang geleden, maar samen met mijn dochter moet het toch wel lukken?’ Ellens mond valt open. ‘Kom dochter, waar wacht je op?’ Vader zet juist de pan met macaroni op tafel als moeder de auto naast het huis parkeert. Met grote passen komt ze naar binnen. ‘Vlug!’ zegt ze gejaagd, terwijl ze haar jas uitdoet en de sjaal wat losser trekt. ‘Over een uurtje moet ik alweer in de kerk zijn voor een vergadering over het jeugdwerk.’ Vader geeft Ellen een knipoog. ‘Bas!’ roept hij naar de woonkamer. ‘We gaan nú eten!’ Na het eten verdwijnt Ellen snel naar boven. Ze hoort moeder zacht mopperen over de rommel in de keuken. Ellen trekt een lange neus. Het is ook nooit goed. Met een klap trekt ze de deur van haar slaapkamer dicht. In de schommelstoel zakt ze neer. Nu geen ijsberen. Of boodschappenlijstjes. Gewoon even niks. Ze laat haar schommelstoel wiebelen en kijkt haar kamer door. Heerlijk zo, deze plek van haar! Ze is echt blij met deze gezellige kamer op de eerste verdieping van het huis. Haar bureau staat onder het raam, met daarnaast haar schoolspullen in een klein kastje opgestapeld. Halverwege de ruimte staat haar bed, met daarop een hele stapel kussens in allerlei kleuren en maten. Lekker knus. In het hoekje ernaast, daar waar ze nu zit, staat haar schommelstoel met een klein wit tafeltje ernaast. Ze heeft het setje van haar ouders gekregen toen ze naar de brugklas ging. Het is haar favoriete hoekje om een boek te lezen. Of om gewoon met haar ogen dicht te zitten.
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==