16 ‘Je bent een topvriendin. Ik zal je mijn leven lang dankbaar blijven.’ Paulien gaat achter het bureau zitten en pakt een wit A4’tje van de stapel. ‘Dat zal ik onthouden.’ Noa is aan de andere kant van het bureau gaan zitten en even later gaan hun pennen over het papier. Als de eerste les klaar is, lacht Noa voldaan. ‘Dit gaat supersnel met ons tweeën. Als we in dit tempo doorgaan, kunnen we over een halfuurtje al klaar zijn.’ Paulien schuift haar volgeschreven papier naast dat van Noa. ‘Van Oosten moet heel scherpe ogen hebben om het verschil in ons handschrift te ontdekken.’ Noa knikt aarzelend. ‘Ik weet het niet. Jij schrijft de letters wat meer uit elkaar dan ik. Zou je denken dat...’ ‘Natuurlijk heeft Van Oosten dat niet in de gaten.’ Paulien pakt het volgende A4’tje en legt dat voor zich op het bureau. ‘Je hoeft je nergens zorgen over te maken.’ Noa bijt op het uiteinde van haar pen. Paulien kan dat natuurlijk wel zo makkelijk zeggen, maar ze heeft toch haar twijfels. ‘Probeer de letters wat dichter aan elkaar te schrijven, Paulien. Dan is het verschil nog kleiner.’ ‘Er is geen verschil,’ houdt Paulien vol. Haar pen gaat alweer over het papier. Noa gaat ook weer aan de slag. Paulien heeft gelijk. Ze maakt zich weer veel te druk. En het is supertof dat ze helpen wil. Nu is ze met een halfuur klaar.
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==