9 Vriendenboekje Karlijn rent de klas binnen. Ze wil altijd de eerste zijn. Van de juf is geen spoor te zien. Ze is bijna altijd te laat. Dat hoort bij Juf Boonstra. Bij het aanrecht achter in de klas pakt Karlijn haar tas uit. Ineens trekt er iemand aan haar arm. Verschrikt draait ze zich om. Ze kijkt in de boze ogen van Anouk. Karlijn ziet dat er al meer kinderen in de klas zijn. ‘Ik schreeuwde bijna en je luistert weer niet,’ zegt Anouk. ‘Ik heb het niet gehoord,’ zegt Karlijn zacht. Anouk lijkt mama wel. Mama zegt steeds vaker dat ze alles tien keer moet zeggen. Soms hoort Karlijn het maar één keer. En ze kan echt wel tellen, hoor. Anouk slaat haar armen over elkaar. ‘Ik vroeg of je al in mijn vriendenboekje hebt geschreven.’ Karlijn schudt haar hoofd en kijkt naar beneden. Haar blonde krullen vallen voor haar gezicht. Ze ritst haar tas dicht en rent naar de tassenbak. ‘Je hebt mijn boekje al weken.’ Anouk achtervolgt haar. ‘Dat is niet waar,’ zegt Karlijn. ‘En dat van Floor heb ik ook nog.’ ‘Dat van mij heb je langer,’ zegt Anouk. ‘Dat doe je eerst, oké? Anouk speelt de laatste tijd vaak baasje. Dat vindt Karlijn niet leuk, maar ze durft het niet te zeggen. ‘Nou? Doe je het?’ Anouk blijft zeuren. Karlijn haalt haar schouders op. Anouk hoeft niet te weten dat ze het moeilijk vindt om in een vriendenboekje te schrijven. Ze kan niet alle vragen goed lezen. En ze zit al zo lang in groep 3. Ze gaat al bijna naar groep 4. Mama wil best helpen, maar Karlijn wil het alleen doen! Dat ze vriendenboekjes heeft, weet mama niet eens. Karlijn heeft ze verstopt op haar kamer. Op een heel geheime plek.
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==