- 9 - Annefloor pakt haar telefoon uit haar schooltas. Is zij zelf zo laat en is Ellen al vertrokken? Maar nee, ze is voor haar doen zelfs vroeg. Onrustig wiebelt ze van haar linkervoet op haar rechtervoet. Dan houdt ze haar hand boven haar ogen en tuurt tot haar ogen pijn doen. Nog steeds geen Ellen te bekennen. Annefloor zucht. Dit duurt lang! Het is niets voor Ellen om zo laat te komen. Ze trommelt met haar vingers op het stuur en kijkt rond. Op dit tijdstip is het druk op straat. Ze ziet scholieren en moeders met kleine kinderen, maar geen Ellen. Net als ze besluit om dan maar alleen te gaan, ziet ze haar vriendin alsnog aankomen. Hijgend staat Ellen even later naast haar. ‘Zachte band,’ zegt ze buiten adem. Annefloor grinnikt opgelucht. ‘Ik dacht: die houdt een dagje langer vakantie!’ Ellen schudt haar hoofd. ‘Ik moest mijn band oppompen en ik kon dat stomme ding niet vinden in de schuur.’ Annefloor kijkt eens naar de fiets. ‘Is-ie niet lek dan?’ ‘Huh, wat?’ doet Ellen verbaasd terwijl ze een gaap nauwelijks kan onderdrukken. ‘Nee joh, dan was die band allang weer leeg.’ ‘Kom, waar wachten we op?’ Annefloor springt op haar fiets. ‘Anders komen we te laat en ik heb geen zin in nablijven.’ Ellen volgt haar voorbeeld. Samen trappen ze stevig door om op tijd te komen. ‘Wat ben je stil,’ merkt Annefloor op als de school in zicht komt. ‘En je ziet zo bleek. Voel je je niet lekker?’ Ellen haalt haar schouders op. ‘Beetje laat gaan slapen,’ zegt ze zacht. ‘Hoezo?’ Maar Ellen gaat er niet op in. ‘Pff,’ zegt ze zuchtend en ze kijkt op haar horloge. ‘Nog een minuut! Dat halen we nooit.’ ‘Rennen,’ zegt Annefloor, inmiddels klaarwakker. ‘Kan nog makkelijk.’ ‘Hierheen,’ gebaart Ellen als Annefloor naar het B-gebouw loopt. ‘We moeten naar de aula.’ Met grote passen loopt ze naar het trappenhuis. ‘Opschieten!’ zegt ze gejaagd, terwijl ze haar vriendin aan haar arm trekt.
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==