- 10 - ‘Oh ja,’ zegt Annefloor. ‘We hebben de introductie van het project, dat was ik bijna vergeten.’ Op de trap komen ze hun klasgenoot Max tegen. ‘Goedemorgen,’ zegt hij met een brede grijns. ‘Nog tien seconden!’ Annefloor giechelt, maar Ellen wordt rood. ‘Kom,’ zegt Max met een dikke knipoog. ‘Achteraan zie ik nog een paar plekjes vrij.’ Precies als de bel gaat, schuiven ze de rij in. Meneer Van der Meulen schudt zijn hoofd. ‘Jongens, wat moet dat met jullie worden?’ ‘Ach meneer,’ zegt Max schouderophalend. ‘Het is bewezen dat een puberbrein ’s morgens wat later op gang komt.’ ‘De wetenschap is zeker belangrijk zolang het resultaat in jouw straatje past, nietwaar?’ zegt de leraar. ‘Gewoon ’s avonds minder lang doorgaan, wil ook weleens helpen.’ Maar als hij naar voren loopt, ziet Annefloor nog net dat er pretlichtjes dansen in zijn ogen. Meneer Van der Meulen is een van haar favoriete docenten. Met hem valt tenminste een gesprek te voeren. Kennelijk vindt hij dat belangrijker dan orde houden tijdens zijn les. ‘Zoals jullie weten, gaan we met een nieuw project starten.’ Er barst een geroezemoes los. ‘Ho, rustig aan.’ Van der Meulen zwaait met zijn armen. ‘Luister eerst eens voordat je wat roept.’ ‘Weet jij waar het over gaat?’ fluistert Annefloor zachtjes in Ellens oor. ‘Ach,’ zegt Max zacht. ‘Vast beter dan gewoon les.’ Ellen kijkt op. ‘Huh?’ ‘Waar zit jij met je gedachten?’ fluistert Annefloor. Tijdens hun fietstocht was Ellen ook zo stil. Een rode blos kruipt uit Ellens hals omhoog. Haastig duikt ze naar de grond om iets uit haar tas te pakken. Annefloor grijnst. Oh, op die fiets. Langzaam kijkt ze van het gezicht van haar vriendin naar dat van haar klasgenoot Max. ‘Dat jullie zo laat binnenkomen, betekent niet dat jullie je eigen lesprogramma kunnen volgen,’ klinkt ineens de stem van meneer Van der Meulen. Annefloor schrikt op. ‘Sorry,’ mompelt ze.
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==