22 ‘Wij hebben een poosje geleden een preek horen lezen over Psalm 68 vers 32: “Morenland zal zich haasten zijn handen tot God uit te strekken.” En toen ik 29 jaar was – dus dat is 50 jaar geleden – is het gebeurd dat mijn blinde zielsogen open mochten gaan doordat een man die met verzekeringen liep tegen mij zei dat hij altijd bereid was om te sterven (dat was dus een valse profeet). Ik ben toen op de grond gevallen, en zag mijn zonde vanaf mijn derde jaar: tegen een goede God gezondigd. Ik heb geroepen: “Verloren, verloren.” Maar toen ik dacht rechtvaardig verloren te gaan, mocht ik geloven dat God Zijn Zoon gezonden had voor zondaren. Toen heeft de Heere, door die lieve, onmisbare Geest, mij dat versje geleerd, Psalm 73:12: ’k Zal dan gedurig bij U zijn, In al mijn noden, angst en pijn; U al mijn liefde waardig schatten, Wijl Gij mijn rechterhand woudt vatten. Gij zult mij leiden door Uw raad, O God, mijn heil, mijn Toeverlaat, En mij, hiertoe door U bereid, Opnemen in Uw heerlijkheid.’ Welkom in de strijd Maaike werd rusteloos omdat ze kreeg te zien dat het eens sterven zou worden en zij dan God moest ontmoeten. Die gedachte liet haar niet meer los. Het feesten was voorgoed verleden tijd. Haar man dacht dat ze overspannen was, omdat ze zo dikwijls moest huilen. Ten einde raad ging hij naar een dominee om hem om raad te vragen. De predikant beloofde hem eens met Maaike te gaan praten. ‘Ik moet sterven’, hoorde hij Maaike zeggen. ‘Wie heeft je dat gezegd?’ was zijn vraag. ‘Dominee, ik krijg dag en nacht in mijn ziel: Ten dage als gij daarvan eet, zult gij den dood sterven!’ De
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==