11 ment, voordat we de zoete les van de tevredenheid op de juiste wijze in de hemel spelen. Ik zou blij zijn als dit kleine werkje zou lijken op het hout dat Mozes in het water wierp (Ex. 15:25) om de ruwe, bittere omstandigheden van het leven zoeter en aangenamer te maken om daarvan te drinken. Al vaker heb ik ondernomen om in het openbaar te treden. Van dit werk erken ik dat het ruw is. Een kundiger hand had misschien een opzienbarender ontwerp kunnen maken. Nadat ik echter over het onderwerp had gepreekt, werd ik door enkele van mijn toehoorders ernstig verzocht het te publiceren. Hoewel het niet zo gekleed is in dat rijke gewaad van welsprekendheid als wel zou kunnen, gaat het mij toch niet om dichtkunst of welsprekendheid, maar om Goddelijkheid. Dit is niet bedoeld voor fantasie, maar voor de praktijk. Als ik hiermee enige dienst mag bewijzen of ook maar één cent in de schatkamer van de genade van de kerk mag werpen, dan heb ik wat ik begeer. Het doel van ons leven is om voor God te leven en Zijn Naam door middel van het woord te verheffen. De Heere voege een krachtige zegen toe aan dit werk, en zette het als een nagel in een vaste plaats. Moge Hij het door Zijn barmhartigheid tot een geestelijk geneesmiddel maken, om het slechte humeur van de ontevredenheid uit ons hart te verdrijven, zodat het als een eerkroon op het hoofd van de godsdienst kan worden geplaatst en de kristallen stromen van vreugde en vrede altijd in onze ziel mogen stromen. Dat is het gebed van hem, die ernaar verlangt een getrouwe voorspreker voor u te zijn aan de troon der genade. Uit mijn studeerkamer aan Stephens Walbrook, 5 mei 1653 Thomas Watson
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==