22 INTERNALISEREN Internaliseren, het zit in mijn aard. Daarom doe ik dat, heel onbewust. Totdat anderen opmerken dat het niet goed met me gaat. Als kind was ik me er niet van bewust dat je geen extreme angsten behoort te hebben. Ik wist niet beter of die angsten wáren er. Pas laat begonnen bij anderen alarmbellen te rinkelen. En bij mezelf begon dat pas na heel veel jaren hulpverlening. Ik had niet door dat je jezelf ook anders kunt voelen. Ik voelde mij altijd angstig. Dat was voor mij gewoon. Ook was ik vaak onzichtbaar door mezelf op te sluiten in een ‘coconnetje’. Mijn dankwoord volgt achter in mijn boek, maar op deze plaats wil ik mijn ouders alvast bedanken voor wat ze wél hebben gezien. Dat ze mij daarmee met zoveel liefde biddend hebben geholpen, en de hulpverlening inschakelden als ze vastliepen. Biddag Het is biddag*. Samen met mijn vader fiets ik uit de kerk naar huis. In de verte zie ik hem al: een zwerver. Ik zie hem wel vaker. Voor zich heeft hij wat spulletjes uitgestald die hij wil verkopen. Mijn vader stopt bij hem en begint een praatje. ‘Weet u hoe u echt rijk kunt worden?’ Verwachtingsvol kijkt de zwerver mijn vader aan. Ook ik ben benieuwd naar het antwoord. Ik kijk naar de grond, zoals gewoonlijk. Soms kijk ik wat omme heen, maar eigenlijk durf ik dat niet zo goed.Want ik ben zo bang dat ik een stukje van de blauwe lucht met wolken zal zien...
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==