verhaal Rien Knook

ja, een paardje, een Shetland-pony. Wauw …. Dit heb ik altijd gewild: op een echt paard rijden.’ De boer zegt: ‘ Instructie 3: van farmer X. Rijd rechtdoor. Neem de tweede weg rechts. Ga het bos in. Zoek de boot. De getikte tijd staat nu op 1990. Bel me bij de boot. ‘Oh ja, een ding nog, hebben jullie een zaklantaarn?’ Niemand had er een meegenomen. Josh zegt nog: ‘Wel een goeie metaaldetector.’ ‘Ja, daar kun je lekker mee in het donker schijnen’, antwoordt Luuk. Zwijgend overhandigt mister X aan elk van hen een zaklantaarn. Vlak voordat hij wegloopt nog een korte mededeling, die hij een beetje harder zegt dan normaal: ‘Als je me nodig hebt, bel me. Ik ben in de buurt……’ ‘Hij is zeker zelf bang in het donker’, vindt Josh. Liza en Luuk gaan op een paard. Josh kruipt achter mister X. Hij heeft zijn metaaldetector niet vergeten. Op het paard houdt hij mr. X stevig vast. Josh is maar stilletjes. Helemaal als ze in gestrekte draf overgaan. Liza zegt niets, maar geniet. Het warme paardenlijf, die wapperende manen, de wind door je haren, het geklepper van de hoeven, het gehotseknots, de mooie lucht… Ze zou wel uren door kunnen rijden. Na een klein kwartiertje komen ze bij het bos. Ze slaan de tweede weg rechts in en zoeken een poosje naar het water. Nu de boot nog. Hoe vinden ze die? Josh gaat aan de rand van het water staan en schreeuwt: ‘Bootje, waar ben je?’ In de verte klinkt hondengeblaf. Josh zegt: ‘Luuk, jij gaat naar links en Liza gaat naar rechts zoeken.’ Liza antwoordt: ‘Lijkt me niet zo slim, zo raken we elkaar kwijt.’ Luuk heeft een goed idee: ‘We kunnen beter met z’n drieën zoeken. Er loopt een pad langs het water. Waar een boot is, moet een aanlegsteigertje zijn. We zien nu het water nog net op een meter of twintig. We kijken eerst of het water links of rechts dichterbij komt.’ Eerst lopen ze naar links. Naar rechts komt het water steeds dichter bij het pad. Na tien minuten hebben ze de boot gevonden. Liza zegt tegen Luuk: ‘Slimbo.’ Het is een boomstamkano, die gebruikten mensen honderden jaren geleden. Het lijkt maar een gammel ding. Josh zegt: ‘Volgens mij hadden de Romeinen die ook als SUP-board.’ In de kano liggen drie peddels en een soort handleiding. In de handleiding staat dat het een boomstamkano is, gemaakt naar het voorbeeld van de Romeinen. ‘Zie je wel’, zegt Josh. Alleen met deze kano mag je in dit beschermd natuurgebied varen met speciale toestemming. ‘Daar gaat-ie’, Josh staat al in de kano. ‘Waar vaar je naartoe?’ zegt Liza. Stomverbaasd kijkt Josh Liza aan: ‘Ja….., waarnaartoe?’ ‘Mister X bellen!’ lacht Liza. Luuk schijnt Josh bij als hij het nummer intoetst. Hij hoort de bekende stem van mister X: ‘Let nu goed op. Het gaat erom spannen! Houd je precies aan wat ik zeg. Anders gaat het fout. Instructie 4: Vaar vanaf het punt waar je nu staat, recht naar de overkant. Ga daar niet aan land! Nog een keer. Ga dan niet aan land! Het is verboden terrein: er vindt een oefening plaats. Houd de oever aan de linkerhand. Bij de smalle doorvaart rechtdoor totdat je niet meer verder kunt. Bel me dan. De getikte tijd is 1840. ’ ‘Wat zei die?’ wil Luuk weten. ‘Waarom zeg je niks?’ vraagt Liza. Josh zegt voorzichtig: ‘We moeten naar de overkant. Dan de oever aan de linkerhand houden. Bij de smalle doorvaart rechtdoor, totdat we niet meer kunnen.’ ‘Nou, dat doen we dan toch’, vindt Luuk, terwijl hij Josh in het gezicht schijnt. ‘Ben je bang?’ ‘Nee,’ zegt Josh, ‘maar mister X zegt dat het spannend kan worden en dat we absoluut niet aan de overkant aan land mogen.’ ‘Laten we van wal steken’, zegt Luuk als een echte matroos.