8 ‘Kijk eens, daar zit wel een deur. Die zat alleen verstopt.’ Met zijn magere, winterbleke armen trok Chester een kamerhoog, bijna vergaan gordijn opzij, waardoor een deur in de muur zichtbaar werd. ‘Gesloten.’ Hij wrikte aan de deurknop. ‘En aan de andere kant dicht gestuukt.’ ‘Waarom zou iemand dat doen?’ Dat kon Celia niet bedenken. Chester trok zijn wenkbrauwen op en veegde een donkerbruine haarlok van zijn voorhoofd. ‘Het is een mysterie.’ Opgewonden hapte Celia naar adem. ‘Zeg dat wel...’ ‘Laten we eens kijken wat er in die hutkoffers zit.’ Celia wilde niets liever dan meteen gaan snuffelen, maar ze moest ervoor zorgen dat zij en Chester op tijd op school kwamen. Mama is niet mals als ze erachter komt dat we hebben gespijbeld, ook al is het hiervoor. ‘Na schooltijd. We moeten wachten tot na school.’ ‘We kunnen toch niet weg met dit gat in het dak?’ ‘Het gaat volgens mij niet regenen. Laten we de spullen zo goed mogelijk afdekken. We moeten Olney Tate vragen om het dak te maken. Ik zal een berichtje achterlaten in de winkel bij Pearl Mae en hem vragen om na schooltijd langs te komen.’ ‘Maar Celia...’ ‘Niks maar Celia. Je weet dat mama dit zou zeggen. Ik wil niet dat Pearl haar opbelt met allerlei verhaaltjes en ze zich zorgen gaat maken. Mama heeft al genoeg op haar bordje nu papa zo toegetakeld in het ziekenhuis ligt. Zorg ervoor dat je vanmorgen je jas aantrekt. Pearl Mae kijkt vanuit de winkel naar de bushalte en geeft letterlijk elk woord door aan haar moeder en mama. Trouwens, het heeft geen zin om kou te vatten en dood te gaan.’ Chester trok een grimas. ‘Vast niet.’ ‘Als mama denkt dat het niet goed met ons gaat, pakt ze de eerste de beste trein in Norfolk, en hoe moet het dan met papa?’ Hun moeder had hen niet graag alleen gelaten, nu Miss Lill in Engeland zat en Ida Mae bij haar zus in New York. Maar de enige voorwaarde dat hun vader zijn werk op de scheepswerf terug zou krijgen, was volledig herstel.
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==