11 boogje op de bank. ‘Eerst je schoenen aan en je tanden poetsen. Als je tijd over hebt, kun je spelen.’ ‘Mama is veel liever.’ En ik zorg ervoor dat we nog een beetje een normaal gezin zijn, wil Rhodé zeggen, maar ze slikt het in. Lotte stapt net de badkamer in als er een claxon klinkt. ‘Zie je, daar is de bus al. Even snel je tanden poetsen.’ ‘Hoef geen tanden te poetsen.’ Meteen voelt Rhodé dat ze wéér een kleur krijgt als ze voor zich ziet hoe klasgenoten op de basisschool ‘iew’ roepend hun neus dichtknepen, toen ze liet ontvallen dat ze vaak vergat om haar tanden te poetsen. Soms lukt het haar omLottemet een spelletje aanhet tandenpoetsen te krijgen, maar vandaag heeft ze er geen energie voor. Ze duwt de tandenborstel in Lottes handen. ‘Poets nog maar even.’ Tegelijk draait ze zich om. Als ze niet ziet dat haar zusje de tandenborstel ongebruikt terugzet, is het ook haar fout niet als ze er niks tegen doet. Rhodé holt de trap af. ‘Trek jij ook vast je schoenen en je jas aan,’ roept ze in het voorbijgaan naar Loïs. De chauffeur laat het raampje zakken. ‘Nog bezig?’ Rhodé knikt. ‘Ze komt er echt bijna aan.’ De blik van de man achter het stuur ontgaat haar niet. Wanneer komt jouw busje, lijkt hij zonder woorden te vragen. ‘Sorry dat ze weer te laat is. Ik heb het ’s ochtends echt druk. Ik moet ook naar school.’ De chauffeur kijkt haar nog steeds met dezelfde blik aan. ‘Veel te doen, hoor, als je naar de havo gaat,’ probeert ze er zo nonchalant mogelijk aan toe te voegen. Als de man niet reageert, sprint ze het huis in. ‘Lot? Ben je klaar?’ Gestommel op de trap. Rhodé grist de tas van Lotte van de keukentafel. In de keukenla vindt ze een rol pepermunt. Het plakt trouwens wel in die la. Ze schuift de la dicht en geeft de tas aan Lotte. ‘Hier is je tas. Alles zit erin. Hier, een pepermuntje. Nou, doei.’
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==