- 12 - over gaat,’ zegt hij luidruchtig. ‘Niet dus!’ ‘Hou je mond toch eens.’ Annefloor kijkt hem met een boze blik aan. ‘Als je er steeds doorheen kletst, hoor je het ook niet.’ ‘Precies, goed gezegd, Annefloor!’ bemoeit Christiaan zich ermee. Hij geeft zijn vriend Max een stomp. ‘Hou je klep eens even dicht!’ Annefloor ziet nog net hoe Christiaan haar vriendin een dikke knipoog geeft. Het is haar wel vaker opgevallen dat hij Ellen er iedere keer bij probeert te betrekken. Ellen lijkt het niet op te merken. Ze probeert de aandacht van Max te vangen, maar die speelt inmiddels met zijn telefoon. Annefloor haalt haar schouders op en kijkt weer naar voren om de les te volgen. Die middag lopen Annefloor en Ellen samen naar het fietsenrek. Het is gaan motregenen. ‘Bah,’ moppert Ellen. Ze tuurt naar de grijze lucht. Annefloor haalt haar schouders op. ‘We zijn niet van suiker. Hoewel mijn accu ook beter loopt op zonne-energie.’ Ondertussen zwaait ze naar een klasgenoot. ‘Tot morgen!’ ‘Wat vind jij van het project?’ vraagt Ellen als ze bij het fietsenrek zijn. Met een vies gezicht droogt ze uitgebreid haar zadel met de mouw van haar jas. ‘Ach, ik weet het nog niet zo,’ zegt Annefloor. ‘Wel heel zielig, die film over die mensen in Afrika. Om uren te moeten lopen voor schoon water...’ Ellen knikt en ze steekt haar fietssleutel in het slot. ‘Dat is niet voor te stellen als je zelf gewoon de kraan kunt opendraaien.’ Annefloor snuift als een regendruppel precies op haar neus terechtkomt. Rillend trekt ze de rits van haar jas wat hoger op. ‘Ik ben benieuwd wat de eindopdracht is.’ Ellen zucht. ‘Vast een of andere vage opdracht.’ ‘Weet je,’ zegt Annefloor. Er verschijnt een denkrimpel op haar voorhoofd. ‘Ik zou die mensen zo graag willen helpen.’ Ellen bukt zich over haar fiets en prutst wat aan de sluiting van haar tas. ‘Hoe dan?’ reageert ze als ze weer overeind komt. ‘Als je geld inzamelt,
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==