7 Ten geleide Iedere zondag worden nog steeds op vele plaatsen in ons land de preken van ds. G. van Reenen gelezen. Voor de preken en ook voor de samenspraken die hij geschreven heeft, is er altijd veel belangstelling geweest. En het is verheugend dat er nog steeds belangstelling voor zijn boeken is. Zo is enkele jaren geleden de elfde druk van de verklaring van de Heidelbergse Catechismus verschenen. En nu verschijnt de twaalfde druk van De woestijnreis der kinderen Israëls. Vanaf het eerste nummer in 1919 tot zijn overlijden in 1935 heeft ds. Van Reenen zijnmedewerking aan De Saambinder verleend. De samenspraken van Bart en Kees, die daarin verschenen, werden een begrip. Na zijn emeritaat ging hij ook preken schrijven. Het schrijven van de preken en de samensprakenwas toen in verbandmet zijn gezondheid eenmoeizaam werk. Soms kon hij niet langer dan vijf minuten achter elkaar werken, dan zakte hij uitgeput achterover in zijn stoel om het even later weer te proberen. Soms was hij zelfs niet bij machte om ook maar één letter op papier te krijgen. Zijn zoon Anthon moest dan opschrijven wat ds. Van Reenen dicteerde. Later ging het beter. Ds. VanReenen is glasschilder geweest. Er werdwel van hemgezegd dat hij ook schilderdemet woorden. Dat is in zijn preken, maar ook in de samenspraken te merken. Hij beijverde zich om zo eenvoudig mogelijk te zijn. Tegen zijn dochter Bets zei hij weleens: ‘Verstandige mensen begrijpen het tochwel, maar ook eenvoudigemensenmoeten het kunnen begrijpen.’ Bart en Kees – ze zijn in de loop van de tijd een begrip geworden. Er zijn wel meer samenspraken verschenen, maar die wekken vaak de indruk dat er eigenlijk maar één persoon aan het woord is. Dat is vanzelfsprekend ook wel zo, maar Bart en Kees worden getekend als twee verschillende mensen, met verschillende karakters en verschillend temperament. Kees draaft nog weleens door en dan is het Bart die geestelijk onderwijs geeft. Maar soms is het Kees die een verrassend antwoord geeft.
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==