11 ‘Dat weet je wel,’ zegt Tamar. ‘Geen idee,’ bromt Lydia. ‘Je weet het heus wel,’ houdt Tamar vol. ‘Maar ik zal het je zeggen: je moest afreageren van de duikplank.’ ‘Wat is dat nu weer?’ mompelt Lydia vaag. ‘Lydia, je mag denken dat de anderen het niet hebben gemerkt, maar ik ben niet gek. Je was hartstikke bang daarboven op die duikplank.’ ‘Ik deed het toch maar mooi,’ schept Lydia op. ‘Je was hartstikke bang,’ herhaalt Tamar. ‘Ik zag het toch. Geef nu maar toe.’ Lydia ploft op het bed van Tamar en zucht. ‘Ik had zo gehoopt dat ze het vergeten waren van vorig jaar.’ ‘Maar niet dus,’ vult Tamar aan. ‘Waarom heb je geen nee gezegd?’ Tamar weet dat Lydia er meestal niet zo’n moeite mee heeft om ergens nee tegen te zeggen, dus waarom heeft ze dat nu niet gedaan? Zelf vindt Tamar dat veel lastiger. Ze is veel te bang dat ze dan mensen kwetst. Maar van de hoge duikplank duiken, terwijl je er bang voor bent? Daar durft zelfs zij nog wel nee tegen te zeggen. ‘Ach, ik wilde niet afgaan tegenover de meiden.’ ‘Papa zou dat een heel slechte reden vinden,’ zegt Tamar. ‘Dat is het ook wel,’ geeft Lydia eindelijk toe. ‘Je kwam ook niet zo goed terecht, volgens mij,’ zegt Tamar. Lydia wrijft over haar rug. ‘Het ging vorig jaar beter,’ zegt ze. Heeft dan niemand anders gezien hoe eng Lydia het vond? Of zagen ze het wel, maar zeiden ze er niets van? Dat zou niet erg aardig zijn. Tamar duwt die gedachte weg. Ze hoeft Lydia daar niet naar te vragen, want die zal er net zo min het antwoord op weten als zij. ‘Hopelijk kun je morgen op school wel goed zitten,’ zegt ze in plaats daarvan. Lydia begint meteen te giechelen. ‘Weet je nog die keer dat jij voor het eerst op Bella zat? Je was een beetje boos dat je zo’n saai, mak paard kreeg en toen gooide ze je eraf.’ ‘Dat vergeet ik echt niet, hoor. Ik kon toen een paar dagen amper zitten. Dat was niet leuk.’
RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==